Na estación de Vilagarcía

Estación. Un tren parado.
O viaxante ocupa o tempo examinando as hedras,
e os couselos que galgan o valado
ancorado ao camiño, infindábel,
estrado de segredos e cantigas.
Unha sombra pasa en bicicleta
cun chapeu de prata na cabeza,
e a lúa, esbranquizada polo día que desce do alto Ulla,
le os riscos de fume que as chaminés debuxan nas bateas,
estáticas gamelas a tabular a ría.
O vagón comeza a marcha.
Entre as viñas, a intervalos, pacen as ovellas
sobre un fondo de flores amarelas.
Atrás fica Vilagarcía.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.