Arquivos mensuais: Xuño 2011

Banqueiros, os CEOs que “fan o traballo de Deus”

Baloiradas

A crise financeira finalmente acabou!

Ou polo menos iso é o que podemos dicir con respecto ao salario que os grandes banqueiros e os xestores das multinacionais do mundo se conceden a si mesmos.

O xornal británico Financial Times solicitou a Equilar, unha empresa de consultoría, un informe para analizar os salarios dos altos executivos de 15 bancos, que en grande parte foron responsábeis da crise económica que nos afecta e cuxos efectos persisten en moitas economías nacionais.

O resultado foi a confirmación de que os salarios destes executivos aumentaron, en media, un 36% para situarse nos 9,7 millóns de dólares anuais

Mais a opulencia do aumento salarial destes individuos non só contrasta coas condicións económicas dun grande sector da poboación mundial, senón que mesmo está en desacordo co aumento dos beneficios das súas propias entidades financeiras, os bancos, que aumentaron só o 2,9% os beneficios en relación ao ano anterior.
O primeiro en aparecer nesta lista vergoñenta é o presidente do JP Morgan Chase, Jamie Dimon, que a pesar de en 2009 estar no número 13, un aumento de 1,541% levouno a ocupar o cargo de “honor” con 20,7 millóns de dólares recibidos, que non gañados,  cada ano. Na segunda posición aparece John Stumpf, presidente da Wells Fargo, tamén estadounidense, cun salario anual de US $ 17,5 millóns de dólares. O terceiro asento é para James P. Gorman, director executivo da Morgan Stanley, cun pago de US $ 14,8 millóns ao ano. En cuarto lugar está outro personaxe que tamén decidiu poñer o acelerador para lograr un aumento de 1,536% do seu salario, para alcanzar os  14,1 millóns de dólares, Lloyd Blankfein, presidente de Goldman Sachs, famoso pola súa afirmación cínica de que os banqueiros “fan o traballo de Deus.” Agora entendo o acrónimo inglés polo que son coñecidos: CEOs (chief executive officer)

Capitalismo Solidario

Terra e Tempo

Rosalía Mera non é unha muller calquera. É unha Forbes. Habita nese listado que nos lembra, cada quince días, as persoas máis ricas (e ela figura como a segunda muller máis rica do mundo, que até nisto do sexo o capital fai distingos entre homes e mulleres), as máis guapas e as mellor vestidas (que soen ser tamén as máis ricas), as máis populares, e quen sabe se en breve nos indicará as máis corruptas, aquelas coas se se poida facer mellor negocio, pois por algo o lema de Forbes é ser “a ferramenta do capitalista” e o seu ideario predicar e divulgar o evanxello da globalización, esa doutrina que permite ao 1% da poboación mundial acumular a metade da riqueza dun globo terrestre que cada vez ten menos osíxeno.

Rosalía Mera non fai moitas declaracións públicas mais cando as fai sabe do que fala, coñece o valor das palabras e os fundamentos retóricos da lingua. Nos días pasados toda a prensa se fixo eco do seu sentimento de solidariedade cos campamentos do 15-M, mais por tras deses titulares e dunha información centrada na anécdota e nalgúns trazos humanos, ficaron ocultas as verdadeiras palabras desta empresaria coruñesa: o sistema está corrupto e todas as cores políticas son iguais; os mozos galegos, se queren de verdade progresar, ser emprendedores, como se lles chama agora, deben emigrar.

Bonita maneira de se solidarizar!

Seguro que Rosalía Mera coñece a historia e sabe que no pasado houbo movementos sociais moi fortes contra a opresión dos poderosos, que 80.000 galegas e galegos do século XV tamén se mostraron indignados porque os señores prelados e cabaleiros lles facían, como se di nos documentos da época, “moitos agravios e danos e males nas súas persoas e nos seus bens, roubándolles os seus bois e bestas e forzábanlles as súas mulleres e fillas e moitos dos ditos danos facíanse así das xentes que tiñan nas súas casas como nas súas fortalezas”

Daquela tamén o Conde de Lemos, que figuraría nas listas Forbes se as houber, foi solidario cos seus vasalos, como se deduce da súa resposta a Pardo de Cela, cando o mariscal o instaba a “encher os carballos de vasalos”, e o de Lemos lle responde que “non se ía manter de carballos”. Solidariedade práctica: non os matemos que teñen que seguir a traballar para nós.

Cóntanos Rosalía, nesta caso a de Castro, como no ano de 1853, coñecido na Galiza como “o ano da fame”, unha serie de circunstancias colocaron os galegos nunha situación límite de miseria e fame, as cidades víronse cheas de persoas que acudían alí na procura de alimento, buscando a solidariedade daqueles que eran donos das súas terras, do seu sustento e das súas conciencias. Mais non a encontrando, millares e millares deles acabaron abandonando o país para morreren lonxe da Terra. Naquel contexto precapitalista non existía ningunha outra solución, ningunha outra oportunidade e a indignación resolvíase de xeito individual, se ben o Estado non permaneceu alleo e favoreceu a saída dunha poboación que aquí nada tiña a facer.

Dous séculos despois, a fórmula para o avance económico de Galicia, segundo Rosalía Mera, é o éxodo temporal de mozos galegos ao exterior como unha maneira de comprender mellor a globalización.

O capitalismo é o máis voraz dos sistemas produtivos, e ao mesmo tempo o máis adaptable ao medio, a cada contexto social e sabe que a súa supervivencia se fundamenta, no tempo presente, por un lado en fomentar a prevención contra todo movemento organizado que lle poda facer fronte, acudindo constantemente ao descrédito de “todos son iguais” ou “non te xuntes con eles” e por outro lado en sementar medos persoais perante a inseguridade dun futuro en desemprego e sen a cobertura dos servizos sociais que, previamente, están sendo desmantelados.

Pregúntome por que Rosalía Mera nada di da responsabilidade dos empresarios, das empresarias que presionan os gobernos para conseguir despedimentos máis baratos; dos banqueiros que neste momento de restricións económicas conseguen acumular máis capital que nunca, a costa de moita xente e, sen dúbida, tamén daqueles cos que ela se solidariza. Mais non é preciso que agardemos resposta, pois xa o di o cura da miña parroquia: facede o que eu vos digo, mais non o que eu fago.

Este é o capitalismo solidario, o do león solidario coas cebras, o do oso solidario co salmón. Por iso só cabe lembrar os versos de Rosalía (a de Castro) para definir tanta, e tan falsa, solidariedade:

No sembrante a alegría,
no corazón o esforzo,
i a campana armoniosa da esperanza,
lonxe tocando a morto!

Quen manipula as esperanzas en beneficio propio?

Opinión

Eis a cuestión que a un lle vén á cabeza cando estes días ve, nas portadas de xornais e telexornais, alcaldes convertidos en Tique ou Tiqué, a divindade grega responsábel pola fortuna e prosperidade dunha cidade, do seu destino e o dos seus habitantes. E, perante todo o que ve, pregúntase, como na canción de Héroes del silencio “quen manipula as esperanzas en beneficio propio”?

A banalización de todo o que nos rodea até o baleirar de significado, a consideración de que o azar é o motor da vida, de que todo é cuestión de sorte e, como consecuencia, a propagación da idea, como guía e principio de actuación vital, de estarmos eximidos de responsabilidades de todo o que acontece na nosa contorna, pois ninguén pode controlar a tola Roda da Fortuna, ten estes días ampla presenza mediática aproveitando a figura dun neno do Porriño que aos seus 10 ou 11 anos, preocupado pola situación de desemprego do seu pai, participa nun concurso escolar denominado Unha carta para o meu alcalde, un concurso que, en principio, non tiña outra finalidade – imos pensar que así era- que fomentar a participación dos estudantes porriñeses na vida social do municipio, mais que acabou por se converter en portada de xornais e telexornais empeñados en convencernos de que teñamos fe na fortuna, que os dereitos que como cidadáns temos, dereito ao traballo, dereito á vivenda, dereito á educación, dereito á saúde que maloserá que alguén non interceda por nós e podamos así acceder a unha vivenda protexida aínda que non nos corresponda, ou avanzar nas listas de espera para unha intervención cirúrxica.

Para as persoas que nos dedicamos ao ensino, e á vista de anécdotas como esta e outras moitas coas que día a día nos ilustran os informativos, resulta ben difícil explicar ao noso alumnado, esas persoas que algúns responsábeis educativos cualifican, coa boca chea, como “os cidadáns do futuro”, que os dereitos son iso, DEREITOS, e non caprichos da deusa Fortuna, ou se quixermos e en palabras mais mundanas, actuacións caciquís absolutamente fóra de tempo e lugar que, alén diso, xogan cos sentimentos dos nenos e coa dignidade dos adultos.

Hai un proverbio africano, moitas veces citado, que di que para educar un neno é precisa toda unha tribo mais a cuestión é: que podemos facer cando unha importante parte da tribo renuncia á posibilidade de educar?

País fin de semana

Outros

I
Alzar a vista e ollar de perto
as casas derrubadas no tempo das castañas
e, máis ao fondo, o pombal, de pombas desproviso,
testemuña de amores segredos onde hoxe
adurmiña a curuxa.
Pedras deshabitadas.
Labregos que morreron ou marcharon
nun éxodo temporal,
que así agora denomina a emigración o capital.
Casas soas,
silenciosas,
que o corvo sobrevoa
sixiloso
temoroso
de espertar as lembranzas que as pedras acubillan.

II
No medio das mudas ruínas
unha casa coa pedra lavada
restaurada
rehabilitada
reformada
permanece fechada cada día,
a non ser sábado e domingo
cando a chaminé, en branca fumareda,
anuncia
urbi et orbi
que á casa, e con ela a aldea toda, retornou
a calor e a luz do lume liberador dos medos
que nos tollen as palabras.

III

Eis a metade da Galiza, convertida
nun país de fin de semana.
Paisaxe de edras que
lenta e firmemente afogan
as pedras
onde os soños se criaron.

Adolescencia e TIC. Riscos evitábeis: O “sexting”

Webescola
Os adolescentes de hoxe naceron inmersos nas TIC, son o que se chama nativos dixitais. Non conciben o mundo afastados do móbil e sen comunicarse a través das redes sociais, especialmente, no caso ibérico,o Tuenti, sen desbotar o Facebook, o Twitter e outras redes de menor presenza.

Algúns estudos indican que o inicio no uso de internet entre os xoves está nos dez anos e que a metade desta rapazada utiliza diariamente esta ferramenta. Tamén se calcula que a este hábito, que forma parte xa do seu día a día, dedican de media unhas dúas horas diarias, sendo a descarga de arquivos, a busca de información para os estudos e as redes sociais as súas actividades preferentes. Estas últimas son, tamén, as máis temidas polos pais e polas nais que ven como os seus fillos e as súas fillas se comunican con outros adolescentes a través de canles descoñecidas para eles e sobre as que teñen, na maior parte dos casos, moitas prevencións e ningún tipo de control.

Pais e nais son conscientes da necesidade de abordar tanto desde o ámbito familiar como das institucións publicas a formación en materia dixital como unha prioridade, até o punto de que máis do sesenta por cento dos pais e nais consideran que tan importante como manter con eles unha conversa sobre saúde sexual é falar con fillos e fillas sobre a seguridade en internet, especialmente sobre todo o que ten a ver coa privacidade.

Nas redes sociais o limite entre o que é público e o que non o é parece, moitas veces, diluírse e é aquí onde os adultos deben facer fincapé á hora de educar os menores, pois eles non son conscientes das implicacións que a longo prazo pode supor compartir contidos online e que antes de publicar algo deben pensalo moito, pois unha vez publicado perdemos o control sobre o mesmo e non sabemos a onde pode ir parar e que uso se lle pode dar.

Un exemplo disto é o chamado “sexting” termo anglosaxón formado sobre as palabras “sex” e “texting” e que alude á difusión ou publicación de contidos, especialmente fotos ou vídeo, de contido sexual, mais non necesariamente pornográfico, que é producido polo propio remitente e que é enviado a outros por calquera dispositivo.

Segundo un estudo do INTECO (www.inteco.es) un catro por cento de menores entre dez e dezaseis anos recoñece terse feito fotos ou vídeos en posturas “sexy” co móbil. Unha situación típica soe ser a dunha adolescente que utilizando o móbil envía ao seu mozo, simplemente para coquetear con el, fotos nas que aparece en actitude provocativa. Ela faino de maneira voluntaria, sen que ninguén a incite nin presione, mais non sabe o uso que o destinatario fará desas fotografías. O uso intensivo das TIC, en calquera das súas modalidades, presenta retos socioeducativos tanto no ámbito familiar como no escolar que é preciso resolver a través da formación e a información adecuada.