Choveu.

Mais non choveu

como debería ter chovido.

E as píntegas,

que de sempre saben

como é chover,

non saíron das pintigueiras

para percorreren a noite.

Se cadra, non choveu

como debería ter chovido.

Se cadra

Sentamos ao pé do pasadoiro, baixo a nogueira vella.
Pasa a auga e o vento uiva con voz de fera.
Unha ra observa sentada nunha pedra.

De mans dadas, ásperas as miñas, as túas frías,
mais mans molladas de ternura,
falamos sobre cousas comúns, simples,
sen transcendencia,
até apreixarmos cada instante de quietude.

Sentimos rebentos de vida a despuntar na terra
ainda humedecida polo suor dos fentos.

Erguemos os brazos e coa cara ao vento
como Caxade, dixeche (ou fun eu quen o dixo?):
isto é o amor.

O ar encurrala o alento.
Derrámase a mañá en horas eslavazadas.

Pesquiso, de maneira aleatoria, no fardo de palabras
que me escoltan, na alxibeira da memoria,
unha, e non máis, para consumir neste intervalo,
entre cena e cena, de inxustiza e postverdade.

Unha vibración áspera, cavernosa, case sobrenatural.
Un feitizo sonoro de miar de gatos
a furaren o silencio enfurecido.
Con cada procura brota o mesmo amuleto.
Sempre en cigueceante tropel, en disimétrico fascinio.

Desabrocha a aurora.
O espazo apreixa o tempo.
Invariabel fetichismo para esbanxar a ausencia.

(De A palabra do día)

Daquela …
Cando botamos a andar e pasamos o deserto,
e despois o mar,
acordamos reunirnos na fonte.
Non na que verte lembranzas punxentes e feridoras,
que rachan a alma,
que devoran.
Nesa non.
Na outra.
No manancial onde outrora os cervos ían beber
mentres as mozas enxugaban os cabelos
coas labaredas do entardecer.

Despois…
Fomos só sombras envoltas en flanela azul,
prófugas da propia biografía.
Naquela fronteira choveron palabras aguilloadas
nunha enxurrada persistente alén da memoria.

Agora …
A vida, un colar de feridas colgado ao pescozo.
As horas, atrapadas na fragrancia dos minutos.
Eses ollos que esculcan a xeada.
O tempo que se estira e se distende.

Se eu puder elexer o meu oficio
para con el gañar a vida, como se di,  honradamente,
gostaría ser destilador de palabras.

Das que pronuncias a diario, cando te desapegas
do sono que aínda envolve o mundo,
e das que soñas e resgardas no máis íntimo,
ocultas detrás de toda a nudez.

Meteríaas de unha en unha no alambique
para as desfacer, a lume lento, até transpiraren
de vez a resina vaporosa de cada significado.

Ou faría combinados, palabras simples
que derivarían en ordenadísimos compostos
de sabor a vida e a pan de trigo.

Se cadra así, simples alambiqueiro,
podía un día chegar a descifrar os obscuros
vocábulos que, ao comezo de todo, arrumaron o caos
en estáticas estantes de silencio.

(De A palabra do día)

I

Invisibilidade.

II

Un sorriso emanante de ollos apagados,
negrume impreciso que brota do desengano
meticuloso e sutil.

III

Quebrar o estoxo.
Emerxer da franqueza que reveste o medo.
Suavemente,
traspor a liña entre ser e aínda non ser
para respirar o silencio do romper do día.

IV

Abrazos.
Instantes de sosego.
Camiño feito de lembranzas
que aínda están por aparecer
Rebentos de vida a despuntar nas lindes da mañá.

V

Descobrir.
Suspeitar
Imaxinar.

VI

Eclodir.

(De, A Palabra do día)

Abrir os ollos e
Aperceber tanta existencia túrbida e desordenada.
Andar na procura da fonte de todas as augas e
Arrefiar o vento que trae consigo a tarde.
Arrancar a alma dos vocábulos que viven no gume do desespero e
Adeviñar os sinais do vendaval que fere os ollos.
Asentar alí onde caen as estrelas e
Anular a noite na face triste dun poema.
Asobiar na imperfecta imaxe das palabras e
Apupar a suxidade dos versos que depuran o sangue que se espalla.
Abrir os ollos.
Abrazarte.

En Loiba, deitado fronte ao mar,
ese camiño,
hai un banco
a esculcar a noite estrelecida
e a imaxinar
os barcos
que regresan nos días bretemosos.
En Loiba hai un banco
onde se pentean as sereas nos días de autofoto.

.