Nada comezara.

Era o silencio amo único

do Universo aínda por ninguén nomeado, faltaban as palabras.

Desde antes do tempo estás connosco -palabra- sen estares

e nós contigo,

porque todo foi feito por ti

e sen ti nada de todo canto existe tería existencia,

nin sequera ti,

orixe e fin da luz que abriu os nosos ollos

para ordenar o caos,

big bang inicial que xurdiu das nosas gorxas

para espantar o negrume e a ignorancia.

Estás no mundo,

es o mundo.

Entre nós habitas

e sen ti nada somos.

(De Salmos da palabra)

Subsistimos cos minguados petiscos de ar
que nos doan os corpos dos viandantes
a se bañaren nas fervenzas límpidas do solpor,
cando o sol se esvae e a brétema abraza
a tarde limpa que xorde do musgo.
Desde hai anos ningunha criatura
expeleu ventre de muller nesta terra
e o cheiro a recén nado é aroma ausente
nas estancias de penumbra onde moran as lembranzas.
É a crise demográfica.
Aquí non hai nenas, nin nenos. Ningún parque infantil.
Nin berces que arrolar.
Só anciás lonxevas que día a día imos
saíndo do padrón municipal como as follas dos carballos
que desapega a friaxe de xaneiro.
E mentres agardamos xogamos ás agachadas
no ventre oco do castiñeiro secular onde as nosas nais,
e a nais das nosas nais, adentaban a froita prohibida.