Os días pasan por nós os uns após os outros, e en nós fican prendidos tal se formos unha baloira, a baloira dos días.
Nestes días fíxose pública a proposta oficial para designar un exercicio de afortalamento muscular: a *sentadela. Non sabemos que beneficios pode ter para a saúde esta proposta mais para a lingua non son bons, a
Nos cadrados máxicos a suma dos números das filas, columnas e diagonais é constante, e ningún destes números se repite. Agora podes resolvelos en Nós Diario, máis concretamente o chamado cadrado de Durero. No chamado
A brétema, ¿tu sabes?, é ceguiña: os piñeirales pouco a pouco explora, i anda sempre descalza, e si se espiña sangrar, non sangra, pero chorar, chora… Antonio Noriega Varela, «A brétema» (Do ermo, 1920) A
Estación. Un tren parado. O viaxante ocupa o tempo examinando as hedras, e os couselos que galgan o valado ancorado ao camiño, infindábel, estrado de segredos e cantigas. Unha sombra pasa en bicicleta cun chapeu
Suportas, cercidas sobre a pel, cicatrices de amizade inveterada, arraigada intermitentemente na insistencia do espazo que te abraza. Acorda. Considera a casa desladrillada, reincidencia teimosa, obstinada, que revalida o almofadado sofá, a porta, as xanelas
Andan as toupas a furar no chan, a construíren camiños para o mar, a faceren montes de terra sob o orballo da mañá, cavando, escavando na néboa preguiceira corredores de luz que non han ver, carreiros de
Foi Mercedes Queixas Zas quen puxo as palabras Respiro cinzas. Chóranme os ollos con tanto fume provocado. Millares de imaxes do lume arrasador asaltan corazóns doentes de impotencia. Somos pobo exiliado. Do lume. De nós. E tamén
É difícil determinar a razón de tanta hostilidade. Contra a serpe, digo. É ela quen, con máis cautela, sabe gardar os segredos. Ela é quen, con máis astucia, pode desvendar os sucos ocultos alén da
Hai máis de 5000 anos, nun relato alegórico, Xilgamés partiu na procura da inmortalidade. Foi Utnapishtin, sobrevivente ao diluvio enviado polos deuses, quen lle revelou o segredo. Para chegar a el Xilgamés houbo de pasar