Categoría: Todo

Estación. Un tren parado.
O viaxante ocupa o tempo examinando as hedras,
e os couselos que galgan o valado
ancorado ao camiño, infindábel,
estrado de segredos e cantigas.
Unha sombra pasa en bicicleta
cun chapeu de prata na cabeza,
e a lúa, esbranquizada polo día que desce do alto Ulla,
le os riscos de fume que as chaminés debuxan nas bateas,
estáticas gamelas a tabular a ría.
O vagón comeza a marcha.
Entre as viñas, a intervalos, pacen as ovellas
sobre un fondo de flores amarelas.
Atrás fica Vilagarcía.

Suportas,
cercidas sobre a pel,
cicatrices de amizade inveterada,
arraigada intermitentemente na insistencia
do espazo que te abraza.

Acorda.
Considera a casa desladrillada,
reincidencia teimosa, obstinada,
que revalida o almofadado sofá, a porta, as xanelas
por onde o rumor avanza.

Complicadamente
encurvada xace a estancia atrapallada,
áurea ratoeira apouquentada
na que se esvai a tarde
e cala.

Espontaneidade cega de promesa afiada.

Esperta.
Agora non chove.

É difícil determinar a razón de tanta hostilidade.
Contra a serpe, digo.

É ela quen, con máis cautela, sabe gardar os segredos.
Ela é quen, con máis astucia, pode desvendar
os sucos ocultos alén da nosa pel despida.

Sei que nunca debería pór letra a quimeras feitas sobre a cobra.
Nen sequer agora que escoito con claridade o teu silvo
mentres insinúas partillar este clamor de protesto.
Este e todos os que están por chegar.

Non me enganas.
Sei que son, só, asubío da punxente realidade.

Hai máis de 5000 anos, nun relato alegórico, Xilgamés partiu na procura da inmortalidade. Foi Utnapishtin, sobrevivente ao diluvio enviado polos deuses, quen lle revelou o segredo. Para chegar a el Xilgamés houbo de pasar moitas peripecias e fatigas mais finalmente coñece que é ao fondo do mar a onde debe ir. E procurar a planta máxica da eterna xuventude. Xilgamés atópaa mais pouco dura a súa alegría: unha serpe, atraída polo aroma, consegue quitarlla. Derrotado, consciente da inutilidade da viaxe, regresa a Uruk. Tamén Ulises navegou até o Hades por indicación de Circe. Dante circulou por Ceo, Purgatorio e Inferno. Percebal procura o Graal para que Arturo poida vencer a morte. Mordred, Fausto e Dorian Gray pactan a eterna mocidade.
O tempo, a morte, presentes desde as nosas orixes, constante preocupación por os vencer. Constante preocupación por vencer o tempo, algo alleos a que a todos nos espera en Ispahan.

Hoxe ese proceso de procura da inmortalidade desenvolvese nas redes sociais, no Facebook, especialmente. E seguindo os pasos clásicos das grandes epopeas, mostrando as peripecias e as fatigas da vida de cada un de nós.
Rostros marcados pola serpe da dor, polo doenza amarga, aparecen na nosa liña do tempo.

Rostros doridos que suscitan solidariedade. Perfil de beleza desfigurada.

Siduri, a taberneira que vive xunto ao mar, dille a Xilgamés que nunca logrará a inmortalidade e aconséllao para que goce da alegría da vida, única perspectiva da humanidade.

Son os likes que consolan a derrota inevitábel, motor da longa viaxe para percorrer a estepa.

Sobrevivimos.
Quer dicer, desta vez non morremos.
Algúns.
Uns poucos.
Todos homes.
Elas van no fondo.
No fondo do mar.
Algunhas con bebés.
E outras co desengano nos ollos.
A embarcación naufragou na cuarta feira
nun mar feito co noso propio sangue.
E máis co delas.
Temos marcas na fronte feitas con facas
simplemente para nos obrigaren a obedecer.
Pontapés e murros na cabeza. E na barriga.
E alí onde máis doe.
É o xenocidio causado polo egoísmo europeo.
Son as mafias que aproveitan.
Que fácil é chorar fronte ao televisor
cando asistes a estas traxedias mentres tomas o café
cunha pinga de augardente
xusto antes de adormiñares no sofá.
Non estamos a falar dun tópico popular e bonito.
Non, emigrar é outra cousa.
Isto é morrer. É ir directamente ao Alén sen barca e sen moedas.
Sen barqueiro.
Sen corpo.
Sen nada