Hamlet non tiña claro se ser ou deixar de ser,
e nesa disxunción o mundo continuou o seu devir
sen el.
Tanto receo, tanta indecisión e sospeita
de nada valeron para  conter a sinistra conxectura de desexo frustrada.

Sei perfectamente que estarmos é o que importa,
sermos non depende de nós: é simples existir,
feito involuntario que dura desde o día mesmo en que nacemos
até que chega o inadiábel remate;
mais estarmos do lado de quen sempre cala,
sen por iso consentir,
estarmos fronte a aquel que, con firmeza matemática,
a nós todo nos nega,
pórmonos da parte daquela que de modo constante
sofre as inxustizas dos que de verdade son,
ese, e non outro, é o cerne da cuestión.
Que Hamlet non o entendese así é problema seu.

Aborrezo ser e prefiro estar,
na certeza de que só estando, somos.

Ao principio era a PEDRA
estéril, ingrávida habitante na valeta do TEMPO.
A pedra virou TERRA
fértil e rebentou en PALABRA.
A PALABRA
fíxose LINGUA.

Extinguiuse o TEMPO.
Tornou novamente a TERRA
en PEDRA
que embate, con certeiro e inculto impacto,
contra a PALABRA
feita FALA.

Cando hoxe de mañá cedo, en rutina repetida
cada día desde hai anos, ía para o traballo,
topei máis unha vez contigo.
Ti vés de lonxe, da fronteira da sombra
que nesa hora enche o paseo marítimo,
e eu vou para ela, aínda que, claro, desde
a túa perspectiva es ti quen vas e eu son quen veño.
Coñecémonos de vello e, con todo, nada sabes
de min e de ti eu todo o ignoro, se tes traballo
ou estás no desemprego, se es feliz ou percorres
a rota de algún desengano.
Nin sequera coñezo o timbre da túa voz,
pois ningunha palabra nos dixemos,
nada en todo este tempo perturbou ese silencio
que nos arrastra após de si.
Levamos a mesma dirección, mais camiñamos
en sentido oposto segundo as frechas
que a cada quen lle marca a vida, nun camiñar sen pausa
nin desvío, na procura do instante mesmo en que traspasamos
o limiar de tanta mudez acumulada.
Só entón permitimos que os nosos ollos
se interroguen
e gardamos avaramente
a resposta desexada, acariñando ese case
non sorrir que realza a túa boca mentres continuamos
andando, andando …

Se me preguntaren, diría que entrei en estado de confusión, de dúbidas acentuadas, MAIÚSCULAS.

Non entendo nada

É posíbel que necesitemos un espello que reflicta os nosos fracasos, mesmo é probábel que quen desexa que fracasemos nos obsequie co espello en que ollármonos para así poder comunicarmos ao mundo que somos os máis guapos, que posuímos as mellores estrataxemas políticas, que somos os mellores nacionalistas.

Todo é posíbel, mais a min resúltame imposíbel de o entender.

E saben por que?

Porque na miña aldea os narcisos  -aos que chamamos cucos, e poden ser brancos ou amarelos-  non están debruzados sobre a auga a se ollaren mentres pasan a primavera e o verán, medran ás beiras da corrente, porque o IMPORTANTE é o RÍO.

Gustaría tanto achar os vocábulos
precisos para che poder segredar
o longa e pesarosa que é a tarde …
Non o podo facer.
Carezo de dicionario
que recolla entradas suficientes para satisfacer
tan ardente desexo.
Recoñézoo, mais fico tranquilo,
curado dos síntomas do pánico,
incompetente perante un tempo
que nen me pertence, nen procuro,
totalmente desposuído da gravidade
da lembranza amada.
E tórnome hóspede do silencio,
bugallo necesario, sabedor de que nunca
chegarei a ouvir unha palabra de confianza
que humedeza as raíces desta Terra
para naceren gromos novos de carballo.

Son demasiado débil para soportar todo isto.
Mais ti es forte, tes asignada unha tarefa
para a desenvolveres na vida, un norte ao que te dirixires,
e non precisas da miña fraxilidade,
ti es a muller de sombreiro negro que, decidida,
sae do cadro de Kees Van Dongen
para ollar, á distancia, este inmenso tempo infinito
que os outros consumimos en tecermos inúteis teas,
en contemplarmos, impasíbeis, o propio embigo,
desposuídos da triste certeza de que nada vai mudar,
de que a eternidade ten data de caducidade.
Certamente non gosto de estar aquí,
mais é o único lugar onde intúo o rostro estraño
da esperanza; o peor é esta soidade,
e a dúbida, que xamais chega a termo.
Se eu puider achar palabras que expresaren
o gozo de sentir a túa presenza!
Procúroas nos teus ollos ausentes, no teu cabelo imaxinado,
e só as acho na polpa ardente dos teus dedos
que pousan nos meus antes de poder cinxírmonos
no derradeiro, e definitivo, abrazo.