O brainstorming ou tempestade de ideas, é unha actividade concibida para explorar a potencialidade creativa dun individuo, ou dun grupo, colocándoa ao servizo de obxectivos previamente determinados. O uso destas técnicas na empresa é algo habitual, desde que fora ideada e posta en marcha, alá polo 1938, por Alex Faickney Osborn, como tamén o é en campañas electorais.

Desde os anos oitenta, con Margaret Thatcher e Ronald Reagan e a equipa de ideólogos liderada por Milton Friedman, as políticas neoliberais centraron os seus esforzos en eliminar calquera posibilidade de estabilizar a economía en base a pactos sociais, -circunstancia que, de se producir, dotaría de forza e prestixio o movemento obreiro e os movementos sociais-, centrando os seus obxectivos na derrota sen condicións deles, até facer desaparecer da memoria colectiva a súa lembranza. Mais utilizar o brainstorming como forma de facer política de Estado -ou de Sistema se quixermos- para impor unha única maneira de pensar e de actuar, é algo que se institucionalizou nos derradeiros meses, procurando, premeditadamente, fechar o círculo sobre uns poucos temas que até o de agora permanecían xacentes en determinadas elites mais non abrollaban co vigor que o están a facer neste momento.

O resto do artigo en Terra e tempo

Nestes días está tendo unha grande divulgación, sobre todo a través das redes sociais, un documental titulado A doutrina do choque. O auxe do capitalismo do desastre, baseado nun libro de Naomi Klein. Pode verse subtitulado en lingua galega, norma gráfica portuguesa, contrariamente ao que dá a entender o Facebook e demais redes sociais, cuxas ligazóns remiten sempre para La doctrina del shock, con subtítulos en español. Quizá esta sexa tamén unha mostra de como a teoría desenvolvida no documental funciona nos procesos de asimilación lingüística e cultural de sociedades como a nosa.

No documental citado explícase a analízase que é, e como se aplica, a doutrina do choque, esa filosofía política e económica que sustenta que a mellor maneira, a mellor oportunidade para impor as ideas radicais do libre mercado é no período que segue ao dun grande choque, considerando que tal choque pode ser unha catástrofe económica, un desastre natural, un ataque terrorista,  unha guerra. Mais, a idea é que esas crises, eses desastres, eses choques abrandan sociedades enteiras, desprazan e desorientan as persoas, abrindo así unha “xanela” a partir da que se pode introducir o que os economistas chaman “terapia do choque económico”. E todo como se se tratar dunha especie de extrema cirurxía de países enteiros, todo dunha vez. Non se trata dunha reforma aquí, outra por alí, mais si unha mudanza de carácter radical.

O resto do artigo en Terra e Tempo

Sr V. do P.

Santiago de Compostela

Estimado Señor,

Espero que ao recibo da presente goce de boa saúde, prezado ben do que, polo de agora, eu tamén desfruto.

Pois saberá que por aquí se comenta, con fonda preocupación, a súa resolución de 3 de novembro, día de Santo Gaudioso de Tarazona, bispo que chegou a santo pola súa absoluta convicción da inutilidade das crenzas arrianas e polo seu empeño en se desfacer delas. Desculpe, non é que ache ningunha relación entre a súa persoa e Santo Gaudioso, nin entre o arrianismo e os que pensamos que non é herexía considerar o galego lingua propia de Galiza, mais a un ás veces véñenlle cousas á cabeza e lembra as súas actuacións ao longo destes catro anos e como atendeu as reclamacións de quen perseguiu o noso idioma, admitindo as denuncias de quen se significou por perseguir e acosar os coordinadores e coordinadoras dos Equipos de Normalización ou o Correlingua, e agora instando a que se retire un libro de texto que recolle o que di a propia lexislación e como non tivo a mesma actitude coas entidades ou persoas que solicitaron amparo ao ver negados os seus dereitos lingüísticos a ser atendidos en galego ou expresarse nesta lingua ante as institucións, nalgúns casos na mesmísima oficina do V.do P.

O resto do artigo na revista Terra e tempo

A lexislación electoral española establece que desde as cero horas do día anterior á celebración dunhas eleccións non se pode difundir propaganda electoral nin celebrar actos de campaña. Isto é así en virtude da Lei Orgánica 5/1985, de 19 de xuño, do Réxime Electoral Xeral. Segundo isto o 19-N (nove anos após o afundimento do Prestige e os seus fíos de plastilina) é un día de “veda electoral” mediante o que se pretende que o electorado “reflexione” sobre as mensaxes e as propostas recibidas durante a campaña e que esa reflexión se faga nun contexto exento de presión externa que poida condicionar o voto.

Á marxe dos debates existentes sobre se debe haber ou non unha xornada de reflexión (cuxa existencia e restricións varían moito duns sistemas para outros e que, certamente, se mostra como un elemento algo anticuado nun tempo en que a tecnoloxía permite chegar a millares de persoas de maneira paralela á lei: quen pode impedir que os cidadáns pidan o voto a través das redes sociais, ou que un xornal que ten o seu sitio web noutro estado publique sondaxes?), o certo é que todos os expertos coinciden en afirmar que esta xornada, aos efectos de definir a intención de voto, non serve absolutamente para nada pois o electorado chega e esta xornada coa decisión perfectamente tomada e co voto totalmente definido, cousa lóxica pois, noutro caso, estaríamos en presenza dunha informe masa de votantes totalmente desideoloxizada e desmemoriada que se guiaría, á hora de exercer o voto, máis por impulsos e por fobias do que por unha idea de contribuír, co seu voto, á transformación social.

Reflexionemos

Mais xa que toca reflexionar, reflexionemos, aínda que sexa por imperativo legal, e acudamos á memoria para que tal reflexión se sustente, pois á fin de contas, este sistema político-electoral o que procura é premiar ou non as opcións políticas en base á credibilidade da súa memoria de xestión. E fagamos esa reflexión non só desde un tempo concreto senón tamén desde un lugar concreto e como cidadáns suxeitos ás resolucións que nos chegan desde varios ámbitos de decisión, quer da política galega, quer da española, da europea ou daquela que se decide non se sabe moi ben onde.

* Reflexionemos sobre as medidas levadas a cabo para loitar contra o desemprego e o incremento das desigualdades sociais nos derradeiros anos e comprobemos que forzas políticas obedecen os ditados dos “mercados” e cales outorgan primacía ás necesidades das persoas.

* Avaliemos que forzas políticas priorizan no seu programa a xeración de emprego digno e estábel, incentivando a capacidade produtiva dos sectores económicos básicos do país, e cales por encima de todo prefiren a deslocación do emprego e o traballo en precario no país.

* Examinemos que forzas abandeiran unha contribución impositiva na que os impostos indirectos ao consumo e ás rendas do traballo, fronte ás do capital, son a base da recadación, resultado diso un sistema cun baixo nivel de presión fiscal sobre determinadas rendas e un reparto pouco equitativo da carga contributiva.

* Xulguemos que forzas desenvolven iniciativas destinadas a aplicar políticas de emprego xuvenil e cales ven na emigración unha saída para a mocidade.

* Meditemos sobre quen propón e leva a cabo políticas de recortes no ámbito social, quen privatiza a sanidade ou o ensino e quen promove actuacións destinadas a avanzar na efectiva igualdade en todos os ámbitos sociais e económicos.

* Consideremos quen opta por transferir as decisións a entidades especulativas que só perseguen manter altas taxas de ganancia a custo do benestar e a calidade de vida das maiorías sociais e quen aposta pola transparencia nas institucións e a democracia como elemento de control da economía.

* Cavilemos sobre quen propugna sermos unha nación con institucións democráticas propias que poidan dirixir e decidir sobre o que nos afecta en todos os eidos, desde o económico e o social ao das liberdades; desde os dereitos públicos e da cidadanía ao modelo de articulación territorial e institucional, e sobre quen propugna transvases de soberanía e cesión de competencias que só poden prexudicar os nosos intereses. Poderíamos seguir poñendo na balanza as propostas daquelas forzas políticas que, cal bonecos que monologan diante dun espello, se presentan a estas eleccións como meras xestoras da periferia dun sistema en crise, no que só cabe administrar a miseria, a desigualdade, o desemprego e, doutra parte, aqueloutras que propugnan alternativas que nos defenden a nós e ao territorio no que nos inserimos e no que se insire a nosa cultura, a nosa lingua, a nosa base produtiva. E se a nosa reflexión foi correcta, se aplicamos a razón á realidade, só obteremos unha conclusión desa análise: na Galiza, nestas eleccións, só cabe un voto que en si reúne o voto útil e o voto transformador da realidade.

Ese é o voto BNG.

Hai menos dun ano, en decembro de 2010, o programa  Redes para la ciencia, de Eduard Punsets, entrevistaba a  Richard Gerver , un dos ideólogos máis prestixiados da educación do século XXI. O programa comezaba a emisión cunha citación del: “Os nenos de hoxe son, probabelmente, a xeración máis sofisticada das que até agora existiron “, aclarando que iso non se debía a seren emocionalmente diferentes aos de outros tempos, nin a teren máis intelixencia, senón a que o diferente contexto social e condicións de vida  entre a xeración que os precede e a súa mudaron enormemente ao estaren expostos a problemas e oportunidades para aprender, coñecer e experimentar cousas que hai uns anos non existían e a que son bombardeados con experiencias, coñecementos e información que lles permiten saber máis cousas, sen por iso seren máis sabios.

O resto do artigo en Terra e tempo

Quen non ten escoitado, en conversas espontáneas ou formais, que é mester aportar un gran de area para unha determinada causa ou proxecto? Nesta idea, tan gráfica e tan antiga, asenta a campaña de captación de recursos económicos para financiar os actos da visita do Papa a Madrid, nas denominadas Jornadas Mundiales de la Juventud. “Aporta tu granito de arena para que la Jornada Mundial de la Juventud 2011 sea posible. Nos puedes ayudar desde 10€. Anímate!” pode verse nun dos webs do evento.

Eis a cotización mínima dun gran de area: 10 euros. Como o orzamento se sitúa, o declarado, nos 50 millóns de euros, son precisos cinco millóns de grans de area. A duna de Corrubedo!!

O resto do artigo no Terra e Tempo

Non sei se cando estas liñas afloren na pantalla do computador o Códice Calixtino terá retornado ao lugar onde estivo nos derradeiros oitocentos anos, desde que foi traído a Santiago por Aymeric Picaud, clérigo de Parthenay-Vieux, que o doou pola redención da súa alma. Ora, se nos guiarmos polo tempo que tardan en seren recuperados, cando o son, outros obxectos roubados nos museos de todo o mundo, é moi probable que hoxe, día 18, o Códice non estea en Santiago.

O patrimonio material da Igrexa Católica en Galiza, do que o Códice forma parte, é inmenso. Bens rústicos e propiedades urbanas acompañan un extraordinario patrimonio artístico esparexido por case 3800 parroquias que acollen igrexas e residencias rurais, urbanas e metropolitanas até converter a Igrexa na maior inmobiliaria do país, na dona exclusiva dun patrimonio poucas veces posto ao servizo da nación que o promoveu e o sufragou, pois só temos que lembrar a este respecto o interese case avaro por recuperar para a xurisdición eclesiástica San Domingos de Bonaval, para desta forma manter baixo chave outros símbolos da Galiza moderna como Rosalía ou Castelao, no contexto dunha Igrexa nunca disposta á dignificación das nosas figuras históricas, dos nosos reis, tamén baixo chave gardados no Panteón Real da mesma catedral onde se atopaba o Liber Sancti Iacobi.

O Códice Calixtino está agora lonxe da Catedral e seguramente seguirá baixo chave nalgún lugar do mundo. Durante estes días puidemos ler as máis variadas opinións sobre a importancia deste libro, habendo mesmo quen lle atribúe a paternidade da “nación española”. “…es el texto de mayor aliento de nuestra historia y el más importante en la configuración de lo que será España“, atrévese a dicir García de Cortázar en entrevista no ABC.

Ler o resto no Terra e Tempo