Cando botamos a andar e pasamos o deserto

 

Daquela …
Cando botamos a andar e pasamos o deserto,
e despois o mar,
acordamos reunirnos na fonte.
Non na que verte lembranzas punxentes e feridoras,
que rachan a alma,
que devoran.
Nesa non.
Na outra.
No manancial onde outrora os cervos ían beber
mentres as mozas enxugaban os cabelos
coas labaredas do entardecer.

Despois…
Fomos só sombras envoltas en flanela azul,
prófugas da propia biografía.
Naquela fronteira choveron palabras aguilloadas
nunha enxurrada persistente alén da memoria.

Agora …
A vida, un colar de feridas colgado ao pescozo.
As horas, atrapadas na fragrancia dos minutos.
Eses ollos que esculcan a xeada.
O tempo que se estira e se distende.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.