Para Marinha, nesta ribeira de Oza.

Onte reingresou Antonio, o doente que xa estivera no cuarto vinte e nove e non paraba de chamar por Lola e por Adela e por Manuel, nomes que desta volta esqueceu.

Toda a noite, máis de vinte veces cada hora,  unha única voz resoa, agora desde o cuarto vinte e seis, e só unha palabra se escoita.

– Mamá, mamaíña, ai mamá!

E así até a madrugada este home que agora, en anos, anda polos oitenta, conxura, nun ritual circular, a presenza da nai diluída nesta ribeira, mariña, onde asenta o hospital.

– Tanto a cabeza se trastorna?

– Ou, como Dieste xa escribira, estamos en presenza de outro neno suicida?

Levo, feitos hoxe, trinta días neste hospital, sen contar os outros vinte que antes, por motivo similar, xa estivera.

Total cincuenta días. Cento cincuenta turnos. Máis de doce ducias de comidas.

Case tres centos de pastillas da máis variada cor, forma e tamaño.

Non sei cantas pinchadas en cada brazo.

Trinta grampas que o corte cicatrizaron.

E o ferro, que minguara solidario coas vellas ferrarías do Courel, tamén por vea houberon de mo restituír.

E o potasio, que andaba escaso, sen contar as catro bolsas de sangue que en dous días o meu anovaron.

Litros de soro fisiolóxico, onde disolto corría o antibiótico.

E que máis?

As visitas, os paseos, as xentes coas que fomos cruzando o paso, as chamadas telefónicas, as mensaxes de ánimo, que sei eu! Tantas cousas pasaron!

E para alén das estatísticas, ti, coas mensaxes de texto antes das oito menos cuarto, as ausencias motivadas polo traballo, as presenzas, que ti considerabas escasas e eu che dicía sacrificio innecesario.

(De Cuarto 1130)

Aparentaba, en anos,  uns sesenta e tantos. Chegou e sentou nun dos bancos situado ao lado da xanela que dá para a ría, na sala de estar, xusto ao lado dos elevadores, aquí na parte nova desde onde se pode ver todo o servizo de urxencias.

Traía na man un deses xornais de distribución gratuíta que mozos e mozas con problemas laborais reparten cada día en en cada esquina e, sen distracción, ollou durante algún tempo a foto dunha muller nova, de pelo longo que bordeaba  ambos lados da cara, marco duns  ollos grandes e amplo sorriso.

A súa face, a dela,  resultoume familiar, como de a ter visto nalgures.

Nada falou  e finalmente, como se necesitar compartir a información, estendeu o xornal  para que vise.

A foto ilustraba unha noticia que falaba do accidente laboral dunha traballadora, aquí ao lado no polígono, onde acaba a liña número seis.
Baixara limpar uns tanques.

Era licenciada en Ciencias Químicas pola UDC.

Tiña 28 anos e estaba no seu primeiro traballo.

Hoxe rematou o contrato coa vida.

Voltou o rostro para min e, sen deixar de ollar aquela foto á que un gratuíto dedicaba un cuarto de páxina,  con voz baixa, dixo:
– Era Briseida,  a miña filla.



No punto de control as enfermeiras cargan botes e bolsas de medicamentos. Antipiréticos e antibióticos , axentes antimicrobianos dispostos a circular por esas vías que as veas con dificultade soportan pois parece ser que as novas normativas obrigan a pinchar os pacientes cada vez con máis frecuencia, tan ruín é a mercadoría.

Algunhas ollan fixamente pantallas de computador, onde anotan febres e outras incidencias que todo doente ten. E nalgunha ocasión, non todo vai ser traballo, consultan ofertas de viaxes por Turquía, O Nilo ou Normandía ou lugares máis exóticos que unha amiga comentou que Tailandia está moi ben. O caso é desfrutar e romper coa monotonía

E tamén distribúen as pastillas en frascos pequerrechos. É a trastenda da botica posta á vista de quen por alí pasea, que tamén este punto fai as veces de alameda, de punto de encontro e de despedida cando xa, coa alta na man, tomas o corredor que deixa atrás o Servizo de Uroloxía.

Constantemente soan neste espazo as chamadas dos cuartos, doentes que reclaman atención.

É o punto de control.

(De Cuarto 1130)

Fóra, a tarde érguese sobre a ría e as nubes, cor cristal, avanzan en figuras nunca vistas.

Na sala de estar doentes remata unha partida de tute e uns adolescentes xogan cos telemóbeis, mentres unha rapazola, que allea os acompaña, saborea un chupa-chups.

Serios un home e unha muller, cuarenta ben cumpridos, comentan as noticias do xornal, a crise que está aí a nos devorar e como en Ferrol unha crianza morreu por unha inxección que non lle correspondía.

No corredor, Deborah, unha auxiliar de linda face branca e sorriso como as nubes -de cristal- abraza Henrique como se tornase dunha longa viaxe, cando a verdade é que apenas dá dous pasos e xa cansa, que leva catro meses de hospital, fáltanlle uns pouquiños días.

Está tranquila esta tarde a planta de Uroloxía.

(De Cuarto 1130)

Un ai! sostido, nota infinita, enche o cuarto dezaoito, andar once.

É Alberte, un home forte, que até agora nunca deste xeito exteriorizara a dor.

Mans deformes, mordidas por centenares de golpes nas Canarias, ou en Benidorm.

Mesmo traballou na construción, como albanel, deste cuarto en que agora permanece.

Lémbrao ben.

Outro ai!, outra queixa, a mesma dor.

– “Son espasmos vesicais, di unha médica nova. Un lavado e un gramo de paracetamol”

Na cama do lado, un pouco alleo, un compañeiro, de nome Amador, adormiña.

Tamén el ten a súa dor, roendo, roendo nos adentros.

Para esa non hai medicación.

De Cuarto 1130)

Desde a cama vexo o despacho dos médicos, e cando a porta está aberta, as mesas, expedientes, computadores e mesmo un cadro en que están anotados, supoño, casos clínicos problemáticos, ao modo como as series de TV mostran o traballo hospitalario.

Neste espazo é onde informan, tres veces por semana, os familiares da evolución dos doentes.

Todo bastante rápido.

Con faces satisfeitas unhas veces e algo máis amargas noutros casos.

Mais hoxe o proceso demora un tanto e percíbese no ar unha sensación algo estraña, nervos contidos, paseos vagos.

E, por fin, ao cabo dun tempo, un home novo e de corpo ben formado sae do cuarto, ollos brillantes e preso dun salouco que axiña deriva en forte pranto. Dentro do despacho fica o fatal diagnóstico:

– “Tentámolo todo, mais nada hai que facer. Xa os ganglios están infectados, nun proceso moi avanzado”

(De Cuarto 1130)

Bon día, son a barbeira e veño para o rasurar.

Mochila ao lombo onde leva o instrumental, pelo moi curto, ollos azuis, vestida de chándal que, na súa frouxidade, apenas consegue disimular a acumulación de carnes en partes que noutrora, anos atrás, máis tersas, sen dúbida, se mostraron e, quen sabe, que desexos provocaron en homes ou mulleres que no camiño do tempo se cruzaron.

Estire un pouco o corpo e déixese estar, eu só veño deixar o campo cirúrxico libre de pilosidades, non reparo en nada máis. Se fago dano, avise, que estes pelos púbicos son malos de cortar.

Un momento, xa está.

Ao fondo do corredor hai unha sala con amplos vidrais sobre a ría onde os doentes poden, non sempre as do día,  ler as noticias que a prensa ofrece, ou xogar ás cartas, como fan os da 1128, enganchados en interminábeis partidas.

Conversas con familiares ou amigos animan a sala e fan que o tempo pase, aínda que aquí sexan outras as medidas.

De cando en cando algún doente abre a xanela para dar unha calada furtiva no cigarro que acendera á media tarde nas escaleiras, ao lado de oncoloxía.

Ao fondo a ponte da Pasaxe, cos seus catro piares, entre a leve brétema da mañá, ou da tarde, que sobre isto tampouco hai medida.

Augas tranquilas, con sucos prateados como se unha lesma for andando río arriba e deixando sobre as augas as súas babas por guía.

En Santa Cristina, con letras enormes sobre a area, está escrita a queixa dun paciente contra un anestesista.

E os avións que entran e saen cunha constancia infinita.

Aquí, na sala de estar doentes, continúa a rutina.

Prensa, conversas e partidas, paseos e algunha que outra risa.

De Cuarto 1130)