Magoa tanta indiferenza, tantos ollares
velados coa cor do sobresalto
forxado en ferrarías de apatía e conformismo,
escuro e silencioso lastre da existencia.
Irrita esa inútil frieza enclausurada
en súbditas mensaxes que humillan as conciencias,
escravas dunha xenerosidade pasaxeira
que se esvae no amencer.
Estamos aquí só para suportar as pancadas
do inculto vento travesío que nos dana
e fere sen piedade?
O brainstorming ou tempestade de ideas, é unha actividade concibida para explorar a potencialidade creativa dun individuo, ou dun grupo, colocándoa ao servizo de obxectivos previamente determinados. O uso destas técnicas na empresa é algo habitual, desde que fora ideada e posta en marcha, alá polo 1938, por Alex Faickney Osborn, como tamén o é en campañas electorais.
Desde os anos oitenta, con Margaret Thatcher e Ronald Reagan e a equipa de ideólogos liderada por Milton Friedman, as políticas neoliberais centraron os seus esforzos en eliminar calquera posibilidade de estabilizar a economía en base a pactos sociais, -circunstancia que, de se producir, dotaría de forza e prestixio o movemento obreiro e os movementos sociais-, centrando os seus obxectivos na derrota sen condicións deles, até facer desaparecer da memoria colectiva a súa lembranza. Mais utilizar o brainstorming como forma de facer política de Estado -ou de Sistema se quixermos- para impor unha única maneira de pensar e de actuar, é algo que se institucionalizou nos derradeiros meses, procurando, premeditadamente, fechar o círculo sobre uns poucos temas que até o de agora permanecían xacentes en determinadas elites mais non abrollaban co vigor que o están a facer neste momento.
O resto do artigo en Terra e tempo
Profundísimos ollos que arrecenden a desmemoria;
pequenas mans que unhas veces abren, e outras fechan,
segundo sexa o transitar da presurosa clientela,
a porta do supermercado.
Presenza triste marcada pola liña dun sorriso
antecipadamente interrompido,
e un cartón con letras debuxadas coa viscosa tinta
do estigma perdurábel,
a dar cumprida conta do seu currículo.
Pasamos en silencio, con temor do seu ollar,
e nada nos preguntamos.
Ás veces, saber, pode facer pensar
ou dubidar.
Dúbidas que estrangulan a fría toada
dun disparo suicida
no intre mesmo en que o hoplita moribundo
está a espreitar, desde o fondo da tumba,
ese soldado de nome ignorado,
mais non descoñecido.
Sintagma ben triste, e tráxico sarcasmo,
este público sacrificio a Hermes,
astuto deus de ladróns e mentireiros
que excitou a condolencia de mercados,
mercadores,
e gobernos rexentes do sistema.
Triste tempo, vedado á curuxa de Atenea,
é este que aos poucos consumimos
cazando elefantes.
