Os días pasan por nós os uns após os outros, e en nós fican prendidos tal se formos unha baloira, a baloira dos días.
No número 33 do periódico galego A Fouce, editado en Buenos Aires o 15 de maio de 1931, aparece un artigo asinado por Daniel Nogueira, titulado “Nazonalistas galegos desourentados danzan na política hespañola ao son
non hai volta non hai retorno non hai camiños de regreso á casa nin mapas en que os debuxar porque nos roubaron os papeis e fixeron unha pira cos lapis de cores con que deseñamos
Nesta floresta posmoderna que ansiosamente poboamos, afoutos vasalos do plenilunio e dos dogmas da noite, botámonos ao camiño cegados pola luz efémera que abrolla na alba, atravesadas as nosas mans cos cravos opresores do amencer
Asperxe hoxe o teu ollar un magoar silente que empece o ánimo e derrama tristura sobre a friaxe da dor aínda fresca; sabes que só a ausencia nos priva de avanzar, tanto é o tempo
Prezada Arabela, os estalotes están de garda na fervenza das Hortas e o Saíme asolaga os prados de Remesil e de Trasbar, arrastrando a memoria á barranqueira. Lamento inmenso que iso che acontecer, mais xa
É difícil desandar a rota da rotina grampada con aceiro nos pregues da memoria; desaloxar séculos de silencio, a nos ocuparen a voz só polo pracer de nos privaren do clamor da existencia. É custoso
Formiga a gozar golosa a delicia do néctar. Ventisca repentina arrebata as pétalas da flor dunha camelia, perfume da auga do regueiro derradeiro suco húmido do planeta. Imprudente tripulante solitaria surfeando en barca de veludo.
Gostaría escribir a letra dunha canción para ti lle compores a música, (ou a cantares cando as sombras cinxan o silencio en que desmaia a resistencia, cando a calma abrace a soedade sen fin que
Agardo no portal a que chegue o cerralleiro. “Vinte minutos“, foi o que me dixeron. En fronte, no terreo que se estende aquén do aparcadoiro, unha operaria vai, e volta, detrás dun cortador de relva,
Magoa tanta indiferenza, tantos ollares velados coa cor do sobresalto forxado en ferrarías de apatía e conformismo, escuro e silencioso lastre da existencia. Irrita esa inútil frieza enclausurada en súbditas mensaxes que humillan as conciencias,