Demoramos meses a tracexar a rota
da viaxe que por nós puxa cara ao Norte,
apracíbel morada de ilusións aquí fanadas.

Transitamos días de sentimento e mágoa,
de fastío que sen retardo se transforma
en amargura e odio surxindo do profundo.

Evitamos por horas a emoción da vergoña,
e da lembranza, do que outrora fomos,
ou representamos ser, até chegarmos
a nutrir o horror indicíbel de fuxirmos,
sosegadamente, desa odiosa presenza
como se do bafo da peste se tratar.

Todo é desconfianza, nada parece
realizábel nen posíbel, mais estamos aquí,
prestes a decorrer, máis unha vez,
o camiño que vai cara ao Norte.