Olla as mazás.
Foron ficando esquecidas no regazo do tempo.
Elas, que outrora aos teus labios ofreceron,
pracenteiras, a súa pel, e a súa polpa
consistente, cobizosamente por ti mordida.
Agora xacen aí adormecidas entre a herba
e a xeada destes días.
Mais nada expira, nada desaparece,
porque nada se xera; son as leis da Física:
Todo se altera e toma nova fasquía
até devirmos corpos gastos a nos metamorfosearmos
entre as prímulas, a esperarmos que chegue o asubío
da serpe tentadora.