Agardo no portal a que chegue o cerralleiro.
“Vinte minutos“, foi o que me dixeron.
En fronte, no terreo que se estende aquén do aparcadoiro,
unha operaria vai, e volta, detrás dun cortador de relva,
ceifando as bágoas deitadas na estación da inocencia.
Vertixe de autocarros catarrosos na rotonda;
e o ámbar que atrapa o segredo dos teu ollos,
aroma de clorofila por onde transita a luz.
Semáforo.
Ruído cru dun martelo mecánico que perfura toda ilusión.
Laranxa.
Silencio finxido resgado polo cantar de melros
que voan dos sabugueiros até ás antenas TDT.
Vermello de ira e carraxe.
Fragrancias de piñas e piñeiros
impregnan grosas pingas de choiva a caeren no asfalto.
As moscas pousan, por centos, na espiña dunha sardiña
roubada por un gato -supoño- do contedor.
… e eu espero, na certeza de seres a única porta.