É difícil determinar a razón de tanta hostilidade.
Contra a serpe, digo.
É ela quen, con máis cautela, sabe gardar os segredos.
Ela é quen, con máis astucia, pode desvendar
os sucos ocultos alén da nosa pel despida.
Sei que nunca debería pór letra a quimeras feitas sobre a cobra.
Nen sequer agora que escoito con claridade o teu silvo
mentres insinúas partillar este clamor de protesto.
Este e todos os que están por chegar.
Non me enganas.
Sei que son, só, asubío da punxente realidade.
Hai máis de 5000 anos, nun extraordinario relato alegórico, Xilgamés partiu na procura da inmortalidade. Foi Utnapishtin, sobrevivente ao diluvio e enviado polos deuses, quen lle revelou o segredo. Para chegar a el Xilgamés houbo de pasar moitas peripecias e fatigas mais, finalmente, coñece que é ao fondo do mar a onde debe ir. E procurar a planta máxica da eterna xuventude. Xilgamés atópaa mais pouco dura a súa alegría: unha serpe, atraída polo aroma, consegue quitarlla. Derrotado, consciente da inutilidade da viaxe, regresa a Uruk. Tamén Ulises navegou até o Hades por indicación de Circe. Dante circulou por Ceo, Purgatorio e Inferno. Percebal procura o Graal para que Arturo poida vencer a morte. Mordred, Fausto e Dorian Gray pactan a eterna mocidade.
Eis as nosas limitacións. O tempo, a morte, presentes desde as orixes da humanidade, constante preocupación por os vencer. Constante preocupación por vencer o tempo, algo alleos ao que a todos nos espera en Ispahan. E mesmo antes de chegar a Ispahan, aquí, en calquera rúa, na nosa propria cama.
Hoxe ese proceso de procura da inmortalidade desenvolvese nas redes sociais, no Facebook especialmente, mais tamén en todas as demais. E seguindo os pasos clásicos das grandes epopeas, mostrando as peripecias e as fatigas da vida de cada un de nós. Rostros marcados pola serpe da dor, pola doenza amarga, aparecen na nosa liña do tempo.
Rostros doridos que suscitan solidariedade. Perfil de beleza desfigurada.
Siduri, a taberneira que vive xunto ao mar, dille a Xilgamés que nunca logrará a inmortalidade e aconséllao para que goce da alegría da vida, única perspectiva da humanidade.
Son os likes que consolan a derrota inevitábel, motor da longa viaxe para percorrer a estepa que, afinal, todas, todos, habemos de percorrer queiramos ou non.
Foi en agosto. Madrugamos. Mañá soleada. Toda a noite estivera a p
ensar na Escrita, como chegar a ela. Non falo da escrita literaria. Procuraba a Escrita real, a que existe aínda que non ten indicadores. A Escrita que fala de traballos e sensacións humanas.
Na Galiza hai máis de 50 nomes de lugar denominados A Escrita. Algúns son entidades de poboación como o que buscaba, un lugar da parroquia de Olveda no concello lugués de Antas de Ulla, na comarca da Ulloa. Segundo o IGE, en 2011 contaba con 10 habitantes (4 homes e 6 mulleres).
Deles, dos dez, coñecín tres.
Perguntei a un home onde era A Escrita
– A Escrita é todo isto que estamos a ver, respondeu. E non lle deu máis importancia.
Un sinal? Un indicativo de que aquilo era A Escrita procurada para poder facer unha fotografía e ter a proba de que A Escrita existe.
– Non señor, aquí non hai indicativos de nada, aínda ben que poñen os da parroquia, Olveda
Efectivamente, aqueles camiños agora asfaltados e coa bosta como liña divisoria dos dous carrís non teñen indicativos de nada.
Como alternativa, só resta perguntar.
Boa tarde. Queremos ir á Escrita…
Á casa de quen?
Quen di isto é unha muller que axiña rectifica. – Si, van ben. Primeiro pasan Pereiriñas e logo onde está o caseto dos nenos, á esquerda, alí é A Escrita.
E alí chegamos. Catro casas. Seguramente catro ilusións en cada casa.
A Escrita era todo aquilo que estabamos a ver
Sobrevivimos.
Quer dicer, desta vez non morremos.
Algúns.
Uns poucos.
Todos homes.
Elas van no fondo.
No fondo do mar.
Algunhas con bebés.
E outras co desengano nos ollos.
A embarcación naufragou na cuarta feira
nun mar feito co noso propio sangue.
E máis co delas.
Temos marcas na fronte feitas con facas
simplemente para nos obrigaren a obedecer.
Pontapés e murros na cabeza. E na barriga.
E alí onde máis doe.
É o xenocidio causado polo egoísmo europeo.
Son as mafias que aproveitan.
Que fácil é chorar fronte ao televisor
cando asistes a estas traxedias mentres tomas o café
cunha pinga de augardente
xusto antes de adormiñares no sofá.
Non estamos a falar dun tópico popular e bonito.
Non, emigrar é outra cousa.
Isto é morrer. É ir directamente ao Alén sen barca e sen moedas.
Sen barqueiro.
Sen corpo.
Sen nada
Leo na imprensa que se fechan escolas no rural argüíndo que non hai nenas, nin nenos, que educar.
Non hai escola. Non hai mestras. Non hai mestres. Así de simples é a análise.
Non hai aldea. Non hai rural. Non hai nada. E calamos.
En trinta anos terán desaparecido un millón dos nosos. Das nosas.
Eu entre eles. E ti tamén.
Cantos somos? Cantas somos?
Se xa non hai rural, daquela, toda a Galiza é urbana?
Tan ben foron os PXOU que converteron as cortiñas en solares onde ninguén vai edificar?
Somos un Manhattan onde nin a Carrapuchiña ten paraxe?
Só existen os Camiños de Santiago. A nosa pel
é carreiro de pisadas para botas fabricadas na China capitalista
que abraza o soño imperial.
Hai algún outro Alén?
Somos bochas nacidas nos nocellos de quen viaxa na procura do carimbo da compostelá.
Seguramente abonda, para sermos felices, con saber que Filipe Luís retorna ao Atlético de Madrid.
Son dúbidas. Son perguntas. Son respostas.
De ti depende habitar unha ou outra.
Habitar na dúbida. Na pergunta. Na resposta. Ou en nada.
29 de xullo de 2015
Se Agostiño, o de Hipona, 
botar hoxe a andar pola praia,
cavilando como un poden ser tres,
e tres ser só un,
non toparía cun neno a intentar
conseguir o imposíbel,
nen faría perguntas sen sentido.
Descubriría sen problema os tres mundos
da realidade que, de feito, son un só:
un bulldozer que arrastra area ao mar
alleo ao mundo dos absolutos matemáticos
e da teoría do Big Bang.
Se hai algo que aborrezo sobre todo é a hipocrisía. E cando esta se camufla co argumento de defensa das liberdades, máis grande aínda é o meu estupor. Renego de demócratas que encabezan manifestacións da man de líderes nazis; de gobernantes de “profundas conviccións relixiosas” que, din, aman sobre todo o valor da vida humana mais desprezan os dereitos das persoas e lévanas, día a día á destrución, á submisión.
Nos días pasados, en París, morreron 20 persoas, cada unha co seu particular ADN. Mais toda a prensa (libre?) di hoxe que os violentos acontecementos derivados do asalto ás oficinas de Charlie Hebdo en París deixaron 17 persoas mortas.
Tres, polo visto, deixaron de ser persoas. E a prensa, esa que se autoproclama defensora das liberdades, repite sen cesar: 17 persoas mortas. De norte a Sur e de Leste a Oeste. E en diferentes linguas.
Desgrazadamente a morte só nos conmociona socialmente se é masiva e televisada. Parece que a vida das persoas vale máis se morren en grupo e, sobre todo, que non vale toda igual. Lonxe quedan os tempos en que os poetas facían sonetos cantado o poder igualatorio da morte:
Terrible en fin é teu poder, ó Morte,
pois diante de ti Reis, e señores
son néboa, sombra, poo, son vento e fume.
A violencia de xénero provoca máis mortes que a matanza de París, mais son mortes domésticas, silenciosas, como pingas de sangue que caen dunha grande ferida social. E a ningún agresor se lle retirou, creo, a etiqueta de persoa. Comezo a pensar que a linguaxe e a falta de respecto que polo humano chegan desde certos modelos televisivos, transmisores, claro é, de determinadas ideoloxías, está a se tornar dona da linguaxe informativa.
Triste é o cantar que cantamos … e, a fin de contas, Paris vaut bien une messe
Os mandaríns do pensamento veñen, desde hai tempo,
propoñendo,
construíndo,
deseñando,
o futuro do mundo,
o mundo do futuro
ou mesmo anunciando xa a súa chegada inminente co cálido verán,
que este ano non foi tal e choveu cando lle petou,
coa primavera ou co outono farturento.
Nada se fala do inverno, frío e húmido, alleo ás ideoloxías e ao pensamento.
Mais todos eles, todos están equivocados.
Nin estamos na fin da historia nin entramos xa na nova orde mundial.
Non están acabadas as guerras iniciadas polo imperio prepotente,
nin as mortes inocentes deixaron de bater na porta da conciencia.
Só están transformadas, segundo a lei da materia.
Mais dentro de dez, ou quince, ou vinte ou máis anos
o que aconteza aquén ou alén das nosas xanelas de vidros relucentes
seguirá a nos afectar, e continuará a haber xente
que, na cidade ou na selva, non dubidará en se bater
para termos máis xustiza e máis solidariedade
E eu, se podo, estarei alí.
Chámome, chamáronme, Michael Brown.
Mentres tiven pel, fun de pel negra,
aínda que o meu apelido apuntase para o marrón.
Vivín no estado norteamericano de Missouri
e acreditei, en vida, nas consignas de igualdade
que os dirixentes da miña patria pregoaban aquí na Terra e polo mundo adiante,
unhas veces con palabras agarimosas e outras
con bombas que nós interpretábamos necesarias contra o mal
que quere desfacer o mundo todo.
Un día de agosto de 2014, un oficial de policía, de pel branca,
como os outros cincuenta que están encarregados de nos protexer,
aquí en Ferguson, estado de Missouri,
apuntou e disparou sobre min, adolescente desarmado.
E morrín.
A miña veciñanza saíu á rúa en protestos airados,
porque estamos fartos
e fartas
de sermos albo de maltrato por causa, só,
da cor da nosa pel
e que a policía nos trate con brutalidade animal.
Cando queren disparan balas de borracha
ou lanzan gas lacrimóxeno contra nós,
só por sermos negras
e negros.
A criminalización do meu corpo,
e outros que son pardos como os osos das montañas,
é agora a miña dolorosa lembranza,
e agardo que ninguén esqueza que me chamo,
que me chamei, Michael Brown e que fun de pel negra
aínda que o meu apelido
continúe a apunta para o marrón.
En El País, 10 de agosto, escribe Mario Margas Llosa un artigo sobre os bombardeos israelís sobre a Faixa de Gaza. Un artigo no que o autor interpreta, analisa, comenta e marca doutrina sobre a acontecido e o por acontecer nestes territorios, e nos lindeiros.
Terá ou non terá razón, mais unha cousa fica clara do seu texto: fican reservados, a favor de El País, todos os dereitos mundiais de prensa en todas as linguas e, por suposto o © a favor de Mario Vargas Llosa, 2014.
Fai ben Vargas Llosa en pensar que o que el escribe é digno de protección; que é orixinal e importante, importantísimo, para o futuro da humanidade; e tamén El País, que se algo se pode gañar en diñeiro con estes artigos ben vido será.
Mais eu, que nunca escribirei nada que interese a ninguén, son máis da opinión de Rosalía:
“Ben sei que non hai nada
Novo en baixo do ceo,
Que antes outros pensaron
As cousas que ora eu penso.
E como xa antes outros, e outras, pensaron, escribiron e viron, as cousas que agora nos preocupan, pois nada, que estes intelectuais sigan a pensar que o mundo non anda sen eles.