Manuel de Saíme naceu cun só rin.
Non o soubo até que  -cando estaba no cuartel – tivo que ingresar por urxencias para se operar de apendicite. Foi entón que detectaron esa anomalía, aínda que tamén se falou dunha extracción para transplantar á filla do coronel.

Manuel de Saíme leva vinte e sete anos traballando na construción e gusta moito das estatísticas: é o traballador máis antigo da empresa, o que ten feito máis horas de traballo.  Conta con orgullo que se se puideren colocar sobre o chan todas as placas de formigón que botou, todas as paredes que revocou, todos os tellados que leva cuberto durante este tempo, enchería cen mil metros cadrados de cemento e tella. Dez hectáreas, a mesma superficie na que seu pai mantiña oito  vacas e cinco fillos, e seu avó cinco vacas e oito fillos. Se o fixer, pensa ás veces, hoxe non estaría todo entupido de silvas e as terras abandonadas, naquela aldea alá na Codeseira da Quintá, onde xa non fica ninguén, só o cemiterio como testemuña calada da presenza humana naquelas terras que outrora foron fecundas cortiñas.

Tamén ten anotado nun caderno a cantidade de puntas cravadas nos pés e as marteladas dadas nos dedos.

Manuel de Saíme ten  corenta e oito anos e dous fillos que tamén traballan na construción, “facendo casas”, como gusta de dicir o pai.
O máis novo leva as contas e cando, as máis das veces, non ten contas que botar, traballa de electricista na empresa do pai.
Manuel de Saíme é o dono e o accionista único da empresa en que traballa el e os dous fillos. Unha empresa de tres traballadores, MdS, albanelaría en xeral, como lembra o rótulo azul da furgoneta que conduce o fillo máis vello e que pregoa a profesión por onde quer que vai. Ten espazo propio en internet e acode  ás feiras de construción.

Cando vai no seu coche por pistas mal asfaltadas ou camiños cubertos de lama recoñece as casas que el construíu. Ás veces detense a falar, demoradamente, cos propietarios.
– Que ben construída está a casa.
– Home claro, e ti que querías arranxar a vella. Non, home non, non hai como o novo.

Hoxe Manuel de Saíme caeu desde unha estada sobre unha morea de táboas e sacos baleiros de cemento. Recolleuno unha ambulancia, medio vivo. Operárono de urxencia.
Cando abriu os ollos soubo que lle tiveran que transplantar un rin, que o golpe estragara totalmente o único que tiña.

Eu isto seino porque estaba aquí, na cama do lado, cando mandou chamar o notario e lle contou que  levaba prestado un rin do seu fillo André de Saíme e que lle parecía cousa natural que os fillos herden o que lles corresponde dos pais  e que el non quería levar para o outro mundo o que non era seu.

 Prema aquí se quere escoitar

Había máis de quince anos que conducía o autobús da liña 17, o que vai da Torre ao Porto pasando polo centro da cidade. Coñecía as persoas que subían e baixaban en cada paraxe, unhas polo nome, outras só de vista.

Na Praza do Museo subían as peixeiras que vendían no Mercado Central. Primeiro metían as caixas baleiras pola porta de atrás; logo entraban moi rápido por diante. Sentaban na parte de atrás e comezaban a cochichar chistes picantes, historias de sexo e amor que se mesturaban co cheiro a peixe que desprendían os seus corpos. Este aroma inundaba o autobús. Ao pouco, máis algareiras, relataban sen vergoña historias de clientas, historias ben segredas que agora ían dunha porta a outra.

«Aquela que deixara o marido e marchara cun home que traballa na banca. Bo, xa se sabe, os homes queren o que queren.

Que non, que ela fixera ben, que levaba unha vida desgrazada, agora podería vivir, que lle pegaba e todo”

Tamén era aquí onde subía a moza cega que vendía o cupón no mercado. Entraba co seu can e sentaba, case sempre no mesmo asento. Entón el ollábaa polo retrovisor.

Tiña a pel moi branca e un pelo de ébano con reflexos violeta. Vestía de negro e, algunhas veces, entraba en conversa coas peixeiras.

Entón aquela voz entolecíao! Non sabía como definila, mais por  veces, na casa, cando sentaba para ver na televisión as noticias do día, pensaba nela.

Había días que non subía no autobús e entón el sentíase invadido por unha estraña sensación  de inquietude durante toda a xornada. Nunha ocasión en que el fora ao Concello para verificar se estaba inscrito no censo electoral, encontrouna á porta da Biblioteca Municipal e sentiu un desexo inmenso de  lle falar.

Mais non ousou.

Na paraxe do Instituto soben dúas mulleres que van ao Centro Médico.

-Pódeme avisar cando cheguemos?

– Non se preocupe, Señora, alí acaba a liña.

Era sempre a mesma conversa.  A seguir comezaban a falar  dos netos, da filla que unha tiña en Holanda, do neto da outra que estaba nas Illas Canarias, porque aquí non che hai traballo, este país non ten futuro; os mozos emigran, os vellos morren, o diñeiro non abasta para vivir. E logo falaban das pensións, da carestía da vida e, de cando en cando, con certa melancolía, da súa mocidade.

E tamén aqueloutra muller que sentaba no asento de detrás do condutor e a chamada que ela recibía  no seu telemóbel cando o autobús daba a curva  na praza de Portugal, en dirección á praia.

– Agora non podo falar, estou no autobús, …máis tarde? Pode ser. Non, non me pasa nada, mais non podo falar. Xa te chamo. Adeus.

Sempre a mesma historia no mesmo sitio, á mesma hora.

Cando circulaba pola Avenida de Rianxo en dirección à Praza do Museo, topou coa rúa cortada. Rompera un cano da auga e os obreiros da empresa municipal reparaban a avaría para restabelecer o servizo. O autobús houbo de se desviar pola rúa Castelao para pasar á Avenida de Ourense e retornar á Praza do Museo, onde estaba a paraxe.

Foi daquela cando sucedeu todo. Nin tempo tivo de frear.

O can quedou debaixo das rodas do autobús.

O can e máis ela.

Desde hai uns anos, cando trasladaron ao Polígono que está para alén do cemiterio a empresa en que traballa, agarda  o autobús na paraxe situada  na Avenida de Rosalía, fronte ao  número oito, a escasos douscentos metros de onde habita, un pequeno apartamento que aínda está a pagar. Chega  alí  ás 7:50 horas, xusto no momento en  que a moradora do quinto andar se asoma á xanela. Algo despois sae co gato á rúa, preso á maneira dun canciño. O gato arrabuña durante uns segundos  o tronco dunha árbore, a única que hai nesta rúa de asfalto e cemento. Logo trepa até as primeiras polas e observa desde ali un grupo de   mulleres que fuman con avidez e falan case en silencio mentres agardan a que abra un taller de costura que está nun baixo pouco arexado.

O gato move, alternativamente, as orellas, como intentando captar algunha das historias que as mulleres contan e, a un sinal,  baixa da árbore, mentres polo fondo da rúa, en dirección ás casas novas da Eira Vella, que soben paseniñamente monte arriba, asoma o varredor.

De volta para dentro crúzase cunha muller. Entre elas só media un miañar mimoso do gato.

A moradora do quinto chega á casa e o gato asoma polo tendedeiro que  dá á rúa devecendo por  atrapar algún dos paxaros que pousan nos cordeis

O autobús está perto. A dous minutos, segundo o indicador luminoso que instalaron hai uns días ao lado da marquesiña.

A moradora do quinto asoma perigosamente á xanela,  ollándoo desde a cima como se lle quixer dicir algo. Tanto tempo baixando o gato á rúa  e nen un saúdo.

O gato teima en  atrapar os paxaros que, alleos á desgraza e seguros de non seren alcanzados, móvense como  funambulistas nas cordas do tendedeiro, a esa hora nu de pezas colgadas.

O autobús vira na curva da Caixa de Aforros e detense no semáforo . Vinte e cinco segundos e estará aquí. Tira do peto a tarxeta-moedeiro

Mentres sobe ao autobús ve como os paxaros saen voando do tendedoiro.

Ao día seguinte, puntualmente  a moradora do quinto asoma á xanela. Pouco despois ábrese a porta da rúa. Sae soa. Sen o gato. Chega até a árbore e acariña coa man as rabuñadelas do gato.

Agarda un pouco e entra no predio.

Soubo, pola compañeira de paraxe, que o gato caira onte á rúa perseguindo os funambulistas do tendedoiro. Un salto mortal. Ao vacío.

A moradora do quinto asoma   pola xanela do tendedoiro que  dá á rúa.  Varios paxaros pousan nos cordeis. Devece por collelos…..

O autobús asoma na curva da Caixa de Aforros. Vinte e cinco segundos e estará aquí. Tira do peto a tarxeta-moedeiro.

Mentres sobe  ve como os paxaros levantan o voo.

Sente unha leve queixa e un golpe seco no teito do autobús,  aínda inmóbel.

Olla ao quinto. Os paxaros pousan novamente nos cordeis.