Aparentaba, en anos, uns sesenta e tantos. Chegou e sentou nun dos bancos situado ao lado da xanela que dá para a ría, na sala de estar, xusto ao lado dos elevadores, aquí na parte nova desde onde se pode ver todo o servizo de urxencias.
Traía na man un deses xornais de distribución gratuíta que mozos e mozas con problemas laborais reparten cada día en en cada esquina e, sen distracción, ollou durante algún tempo a foto dunha muller nova, de pelo longo que bordeaba ambos lados da cara, marco duns ollos grandes e amplo sorriso.
A súa face, a dela, resultoume familiar, como de a ter visto nalgures.
Nada falou e finalmente, como se necesitar compartir a información, estendeu o xornal para que vise.
A foto ilustraba unha noticia que falaba do accidente laboral dunha traballadora, aquí ao lado no polígono, onde acaba a liña número seis.
Baixara limpar uns tanques.
Era licenciada en Ciencias Químicas pola UDC.
Tiña 28 anos e estaba no seu primeiro traballo.
Hoxe rematou o contrato coa vida.
Voltou o rostro para min e, sen deixar de ollar aquela foto á que un gratuíto dedicaba un cuarto de páxina, con voz baixa, dixo:
– Era Briseida, a miña filla.