Todo neste cuarto se repite como un soño xa soñado, un dèjá véçu, pesarosa anomalía da memoria que apreixa as ideas e os feitos xa esquecidos.
Cristal, a enfermeira de cabelo preto e ollos de triste ollar chega co seu carro de curas.
Leva tesoiras, pinzas, portaagullas, tiragrampas, vendas e máis vendas.
Desinfectante. Esterilizante.
E luvas.
Conviría un manual de termos sanitarios para entendermos a función de tanto instrumental.
– Bon día. Facemos a cura?
Levanta con xeométrica precisión profesional as vendas de sangue xa manchadas e deixa ao ar a ferida aínda non ben cicatrizada mentres eu, desde a cama, ollo a xanela que enmarca, alá ao fondo, a terra fértil desta patria que noutrora tanta xente fartou de pan e agora tornou colonia de árbores estrañas comestas de robustos gonipterus que voan torpemente.
É cristalino o día neste final de novembro, cun ceo apenas vidrado de nubes que insinúan formas anamnésicas da infancia cando os mortos aínda non renunciaran á fala.
De cando en cando, negras sombras movedizas proxéctanse sobre o vidro.
– Cristal, son gaivotas que bullangueiras peteiran o ar ou é o porvir que ven do horizonte para nos amedrentar?
– Xa o tempo o dirá.