Intermitentemente

Suportas,
cercidas sobre a pel,
cicatrices de amizade inveterada,
arraigada intermitentemente na insistencia
do espazo que te abraza.

Acorda.
Considera a casa desladrillada,
reincidencia teimosa, obstinada,
que revalida o almofadado sofá, a porta, as xanelas
por onde o rumor avanza.

Complicadamente
encurvada xace a estancia atrapallada,
áurea ratoeira apouquentada
na que se esvai a tarde
e cala.

Espontaneidade cega de promesa afiada.

Esperta.
Agora non chove.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

Proudly powered by WordPress | Theme: Lean Blog by Crimson Themes.