Abrir os ollos e
Aperceber tanta existencia túrbida e desordenada.
Andar na procura da fonte de todas as augas e
Arrefiar o vento que trae consigo a tarde.
Arrancar a alma dos vocábulos que viven no gume do desespero e
Adeviñar os sinais do vendaval que fere os ollos.
Asentar alí onde caen as estrelas e
Anular a noite na face triste dun poema.
Asobiar na imperfecta imaxe das palabras e
Apupar a suxidade dos versos que depuran o sangue que se espalla.
Abrir os ollos.
Abrazarte.
Os días pasan por nós os uns após os outros, e en nós fican prendidos tal se formos unha baloira, a baloira dos días.