Andan as toupas a furar no chan,
a construíren camiños para o mar,
a faceren montes de terra sob o orballo da mañá,
cavando, escavando na néboa preguiceira
corredores de luz que non han ver,
carreiros de ar fresco
que liberten de fedor as salas estancadas
da memoria e da conciencia.
Fura, toupa, fura,
até chegar ás illas.
Os días pasan por nós os uns após os outros, e en nós fican prendidos tal se formos unha baloira, a baloira dos días.