Mentres tiven pel, fun de pel negra

Chámome, chamáronme, Michael Brown.
Mentres tiven pel, fun de pel negra,
aínda que o meu apelido apuntase para o marrón.
Vivín no estado norteamericano de Missouri
e acreditei, en vida, nas consignas de igualdade
que os dirixentes da miña patria pregoaban aquí na Terra e polo mundo adiante,
unhas veces con palabras agarimosas e outras
con bombas que nós interpretábamos necesarias contra o mal
que quere desfacer o mundo todo.
Un día de agosto de 2014, un oficial de policía, de pel branca,
como os outros cincuenta que están encarregados de nos protexer,
aquí en Ferguson, estado de Missouri,
apuntou e disparou sobre min, adolescente desarmado.
E morrín.
A miña veciñanza saíu á rúa en protestos airados,
porque estamos fartos
e fartas
de sermos albo de maltrato por causa, só,
da cor da nosa pel
e que a policía nos trate con brutalidade animal.
Cando queren disparan balas de borracha
ou lanzan gas lacrimóxeno contra nós,
só por sermos negras
e negros.
A criminalización do meu corpo,
e outros que son pardos como os osos das montañas,
é agora a miña dolorosa lembranza,
e agardo que ninguén esqueza que me chamo,
que me chamei, Michael Brown e que fun de pel negra
aínda que o meu apelido
continúe a apunta para o marrón.