I
Hoxe tiven unhas palabras con Caronte, o fillo de Érebo e de Nix,
patrón dos barqueiros que me han levar ao outro mundo.
É un ancián, fraco e berrón. Veste de escuro.
Face de arxila endurecida ao sol.
II
Chameino para lle mostrar o meu asombro
por o Alén non figurar nos mapas Google
e aclareille que non desexo viaxar nun barco calquera,
deses que se afunden á primeira, e aparecer logo nos noticiarios
como suxeito dun naufraxio;
que iso é para os clandestinos que canta o Manu Chao
mais non para min, que estou a pagar un seguro ben custoso
e ansío, cando chegue a hora da miña travesía, non demorar na saída
e viaxar cómodo, tal como explicita a póliza contratada.
Conversamos tamén, claro, doutras cousas, do Aquén e do Alén,
pois estimo esencial estar certo de que a embarcación reúne
as condicións de seguridade e hixiene indispensábeis para tan longa travesía;
e está equipada, por suposto, cos instrumentos de navegación adecuados.
Non vaia haber unha topada cun cargueiro, ou outro tipo de barco,
e no embate vaiamos ao fondo o barqueiro e máis eu.
III
Reclamo sulcar ese río de soidade na certeza de que non vou morrer de fastío.
A vida é curta e cando xa non dispoña dela e singre as augas do Aqueronte,
nun périplo en que irei soltando o lastro da memoria,
prefiro non ter sorpresas e desfrutar de todas as lembranzas
a aboiaren sobre as augas do Averno, nunha danza sen principio nen fin.
Todas menos as que de ti gardo,
que comigo han cruzar a porta para habitarmos
o lugar sen paxaros.