I
Disque os abutres voan tan alto que poden ver o futuro.
Non sei se é verdade, mais, non habendo outras probas
carezo de argumentos para non acreditar en tal aserto.
Ora, eu prefiro perguntarche a ti por el, polo porvir;
a ti, que con impertérrita perseveranza,
uns días les as liñas que debuxan sobre o guardanapo
os pousos do café, e outros, sabendo que é en van, perguntas
ás árbores, adormecidas pola xeada e polo inverno,
como vai ser a primavera, a pesar de ben saberes que as árbores
non dan resposta ás dúbidas humanas e, de a daren, ninguén
entendería a súa fala nesta parte da terra que expatria
as propias verbas para acoller con entusiasmo as alleas.
Eu antes tiña emprego. Agora non. Tecnicamente,
segundo o derradeiro rótulo que o goberno me colgou,
son un cidadán inactivo, aínda que me movo máis que nunca,
e, alleo ao voo dos abutres, pouco me importa o que ha de vir
e menos os pousos de café ou as pólas das árbores.
Abóndame, non teño outro remedio, co banco que o concello
estratexicamente colocou na beirarrúa, de costas dadas
para o vial; e co enorme espello, a vidraza da perfumaría,
que reflicte a miña imaxe. Véxome no espello e, como fai Kenneth Branagh
na interpretación de Hamlet que vin nos cinemas do centro comercial,
mergullo nel. Comeza a camiñada; vou entrando, devagar, no túnel da memoria.
Daquela, o rostro ocultase e a aparencia esvae.
Revexo as imaxes desa viaxe de media distancia que,
de modo sucesivo e billete só de ida, todos realizamos.
Suxestións, ideas, recordacións a formaren o cemento que acoiraza a vida.
Ou iso penso, agora que ando a remexer e a pór orde
na gabeta das lembranzas.