Longo camiño
de ferro fura a serra
endurecida. Ferida aberta
por navalladas de xabre
e treboadas. Sombras de ferro
e monstruosas estruturas
de ar e cemento.
Onde vai a xente desta terra outrora
agarimosa?
Morreu ou fuxiu.
Soa, resiste a rocha
tanta infamia.
Colonias de liquens recobren
carballos e castiñeiros.
Mais aínda habemos ver alumear nesta
Patria a desbordante luz da vermella
estrela e florir nova primavera.
Os días pasan por nós os uns após os outros, e en nós fican prendidos tal se formos unha baloira, a baloira dos días.