Renunciamos
a seguir aí, varados no atoladoiro
do desdén.
Abrazamos
a certeza que precede á existencia dos soños
que antes brotaban do temor
e colorían,
incomprensibelmente,
os rebentos da alba.
Finalmente, o tempo non reside neste apeadoiro,
e podemos abrir os ollos liberados
de tanto negrume para atravesarmos
o túnel,
cravando a vista no fedor
que esvae da pedra
mentres ollamos para a auga
que labra o leito da historia.