Eran mans, mans de muller

– Cincuenta céntimos para tomar algo quente,
por favor.
Era un fío de voz que apenas emerxía do ruído
dos carros.
Era unha rúa de comercios fechados e letreiros
de aluguer barato, franqueada de casas modernistas
e tendas de franquía.
Eran profundísimos sucos de amargura
e fracaso
a gravar un rostro salitrado de medo e desespero.
Eran olladas sepultadas na historia
e no olvido;
labios dos que outrora agromaran palabras amorosas
na lingua agora desprezada;
e eran mans, mans de muller,
séculos modelando a alma desta Terra,
a implorar esmola
e a recibir acedume
e despeito.