A eiruga apareceu o día da festa do patrón, ao pé do lavadoiro.
Causou expectación.
Ninguén tiña visto nunca nada similar, con tantas cores e tan grande, que parecía unha lesma.
“Daí nacen as cóbregas“, dixo un e axiña outro retrucou que, en sendo así, o mellor sería botarlle enriba a pedra que alí mesmo parecía.
Mais nada sucedeu, que ninguén quixo prestar o seu brazo para torcer o curso desta vida nunca vista.
Cruzou con rapidez de eiruga o treito que a separaba da figueira, sorteando os pensamentos dos festeiros e, seguindo as raíces deformadas polo tempo, buscou acougo nunha folla, ben perto dun figo verde.
Pasou o día, e a noite. E seguía na mesma posición.
Contra a tarde do segundo día xa non estaba.
Agardámola para o ano, convertida en bolboreta, a fermosa Papilio machaon. E se por acaso non voltar….