Había máis de quince anos que conducía o autobús da liña 17, o que vai da Torre ao Porto pasando polo centro da cidade. Coñecía as persoas que subían e baixaban en cada paraxe, unhas polo nome, outras só de vista.
Na Praza do Museo subían as peixeiras que vendían no Mercado Central. Primeiro metían as caixas baleiras pola porta de atrás; logo entraban moi rápido por diante. Sentaban na parte de atrás e comezaban a cochichar chistes picantes, historias de sexo e amor que se mesturaban co cheiro a peixe que desprendían os seus corpos. Este aroma inundaba o autobús. Ao pouco, máis algareiras, relataban sen vergoña historias de clientas, historias ben segredas que agora ían dunha porta a outra.
«Aquela que deixara o marido e marchara cun home que traballa na banca. Bo, xa se sabe, os homes queren o que queren.
Que non, que ela fixera ben, que levaba unha vida desgrazada, agora podería vivir, que lle pegaba e todo”
Tamén era aquí onde subía a moza cega que vendía o cupón no mercado. Entraba co seu can e sentaba, case sempre no mesmo asento. Entón el ollábaa polo retrovisor.
Tiña a pel moi branca e un pelo de ébano con reflexos violeta. Vestía de negro e, algunhas veces, entraba en conversa coas peixeiras.
Entón aquela voz entolecíao! Non sabía como definila, mais por veces, na casa, cando sentaba para ver na televisión as noticias do día, pensaba nela.
Había días que non subía no autobús e entón el sentíase invadido por unha estraña sensación de inquietude durante toda a xornada. Nunha ocasión en que el fora ao Concello para verificar se estaba inscrito no censo electoral, encontrouna á porta da Biblioteca Municipal e sentiu un desexo inmenso de lle falar.
Mais non ousou.
Na paraxe do Instituto soben dúas mulleres que van ao Centro Médico.
-Pódeme avisar cando cheguemos?
– Non se preocupe, Señora, alí acaba a liña.
Era sempre a mesma conversa. A seguir comezaban a falar dos netos, da filla que unha tiña en Holanda, do neto da outra que estaba nas Illas Canarias, porque aquí non che hai traballo, este país non ten futuro; os mozos emigran, os vellos morren, o diñeiro non abasta para vivir. E logo falaban das pensións, da carestía da vida e, de cando en cando, con certa melancolía, da súa mocidade.
E tamén aqueloutra muller que sentaba no asento de detrás do condutor e a chamada que ela recibía no seu telemóbel cando o autobús daba a curva na praza de Portugal, en dirección á praia.
– Agora non podo falar, estou no autobús, …máis tarde? Pode ser. Non, non me pasa nada, mais non podo falar. Xa te chamo. Adeus.
Sempre a mesma historia no mesmo sitio, á mesma hora.
Cando circulaba pola Avenida de Rianxo en dirección à Praza do Museo, topou coa rúa cortada. Rompera un cano da auga e os obreiros da empresa municipal reparaban a avaría para restabelecer o servizo. O autobús houbo de se desviar pola rúa Castelao para pasar á Avenida de Ourense e retornar á Praza do Museo, onde estaba a paraxe.
Foi daquela cando sucedeu todo. Nin tempo tivo de frear.
O can quedou debaixo das rodas do autobús.
O can e máis ela.
