Categoría: Outros

 

A eiruga apareceu o día da festa do patrón, ao pé do lavadoiro.

Causou expectación.

Ninguén tiña visto nunca nada similar, con tantas cores e tan grande, que parecía unha lesma.

“Daí nacen as cóbregas“, dixo un e axiña outro retrucou que, en sendo así, o mellor sería botarlle enriba a pedra que alí mesmo parecía.

 

 

 

Mais nada sucedeu, que ninguén quixo prestar o seu brazo para torcer o curso desta vida nunca vista.

Cruzou con rapidez de eiruga o treito que a separaba da figueira, sorteando os pensamentos dos festeiros e, seguindo as raíces deformadas polo tempo, buscou acougo nunha folla, ben perto dun figo verde.

Pasou o día, e a noite. E seguía na mesma posición.

Contra a tarde do segundo día xa non estaba.

Agardámola para o ano, convertida en bolboreta, a fermosa Papilio machaon. E se por acaso non voltar….

embedded by Embedded Video

Download Video

Eis un reloxo de auga, na Fervenza das Hortas, nas terras de Dombodán.

Aquí, como en calquera outro lugar, o tempo vai e volta, pasa de maneira circular

e para o medir utilízanse reloxos de auga

que non precisan corda para andar.

Os reloxos de auga, na realidade non son de auga, son de follas de abeleira e algunhas de ameneiro.

O reloxo de auga non ten agullas e cada quen ve as horas pasar

segundo mais lle conviñer.

As horas na fervenza non pasan, nin o tempo, nin o río. Non é certo o dito de que todo flúe.

Na realidade, o reloxo de auga indica que nada pasa, que todo volta ao seu, e que como dixo Rosalía así somos

relox que repetimos eternamente o mesmo.

O cu do demo é de madeira de carballo

criada en anos de enchentas

e mirrada cando as secas e os incendios;

vai cravado en casqueiros de robinia,

xénero botánico da familia das Fabaceae,

e amarrado con varas de aluminio

procedentes da antena da TV,

que o vento derrubou, antes de chegar o TDT.

O demo quenta o cu na lareira do inferno

e o fume sobe polo toro furado do carballo

en lixeiras fumarolas brancas

como as que, cando así corresponde,

no Vaticano,

anuncian

habemus papa.

 

 

I
Alzar a vista e ollar de perto
as casas derrubadas no tempo das castañas
e, máis ao fondo, o pombal, de pombas desproviso,
testemuña de amores segredos onde hoxe
adurmiña a curuxa.
Pedras deshabitadas.
Labregos que morreron ou marcharon
nun éxodo temporal,
que así agora denomina a emigración o capital.
Casas soas,
silenciosas,
que o corvo sobrevoa
sixiloso
temoroso
de espertar as lembranzas que as pedras acubillan.

II
No medio das mudas ruínas
unha casa coa pedra lavada
restaurada
rehabilitada
reformada
permanece fechada cada día,
a non ser sábado e domingo
cando a chaminé, en branca fumareda,
anuncia
urbi et orbi
que á casa, e con ela a aldea toda, retornou
a calor e a luz do lume liberador dos medos
que nos tollen as palabras.

III

Eis a metade da Galiza, convertida
nun país de fin de semana.
Paisaxe de edras que
lenta e firmemente afogan
as pedras
onde os soños se criaron.

Paseo marítimo da Coruña. Once trinta horas a.m.  Vinte e sete de maio. Ano dous mil cinco. Coches de policía cada cen metros. Destino Centro de Saúde.  Control presión arterial. Cortados os accesos  á praia do Orzán. Volto a vista á praia. Toda deserta. Sete corpos vestidos de militar tombados na area. Armados. Apuntando. Non vexo nada. Érguense. Apuntan á area. Tíranse ao chan. No mar unha patrulleira impide o paso a unha lacha de pesca. Avanzan dúas barcazas a toda velocidade cara ao areal. Baixan delas catorce soldados. Sete de cada unha. Un tropeza. Cae. Érguese. Avanzan en dirección aos outros. Despréganse en medio círculo. Un helicóptero ven desde o mar. Pasa un avión. Enorme estrondo. Un grupo de operarios sela unha minúscula greta no Centro de Saúde. Caos total no tránsito. Traballadores montan un palco. Xente que pasea polo paseo marítimo.  Os soldados seguen tirados na area. A uns cen  metros outros militares seguen as manobras con prismáticos.  Avanzan outras dúas lanchas. Baixan outros sete soldados de cada unha. Tíranse á area. Chega xente con intención de baixar á praia. Paso cortado. Liña policial. Aparece un señor de traxe azul mariño e gorra de primeira comuñón. Saúdos militares. Os soldados érguense. Avanzan. Tíranse ao chan. Avanzan reptando. Levántanse. Forman un círculo. Cos pés cara ao centro. Unha máquina lava as vías do tranvía. Grande lavado de cara da cidade. Pasa outro avión . Enorme estrondo. Os soldados do círculo tíranse ao chan.. Non vexo o inimigo. Caos de tránsito. Unha ambulancia non pode pasar. IUIUIUIUIIUIUIUIUIUIUIUIUIUIUIUIUIU.

Un policía municipal desespérase. Moitos coches de protección civil. Moitos policías municipais.

O outro día celebrouse o Correlingua. Máis de cinco mil escolares. Ningún coche de protección civil. Dez policías municipais.

No centro de saúde seguen as colas. Número 509, sala 10. Número 111, sala 2. Ese son eu. Presión arterial quince-nove. Hai que baixala. Pido vez.

De novo paseo marítimo. No ceo aparecen as primeiras nubes. Deixan sombra sobre a praia.  Os soldados levántanse. Algúns diríxense ás barcas. Rindo.  As gaivotas sobrevoan os soldados,  a barca. Varias veces. Finalmente diríxense ao areal. Pousan.

A praia fica liberada. Soas, as gaivotas.

E algún soldado en misión humanitaria.