Para Marinha, nesta ribeira de Oza.

Onte reingresou Antonio, o doente que xa estivera no cuarto vinte e nove e non paraba de chamar por Lola e por Adela e por Manuel, nomes que desta volta esqueceu.

Toda a noite, máis de vinte veces cada hora,  unha única voz resoa, agora desde o cuarto vinte e seis, e só unha palabra se escoita.

– Mamá, mamaíña, ai mamá!

E así até a madrugada este home que agora, en anos, anda polos oitenta, conxura, nun ritual circular, a presenza da nai diluída nesta ribeira, mariña, onde asenta o hospital.

– Tanto a cabeza se trastorna?

– Ou, como Dieste xa escribira, estamos en presenza de outro neno suicida?