Para Marinha, nesta ribeira de Oza.
Onte reingresou Antonio, o doente que xa estivera no cuarto vinte e nove e non paraba de chamar por Lola e por Adela e por Manuel, nomes que desta volta esqueceu.
Toda a noite, máis de vinte veces cada hora, unha única voz resoa, agora desde o cuarto vinte e seis, e só unha palabra se escoita.
– Mamá, mamaíña, ai mamá!
E así até a madrugada este home que agora, en anos, anda polos oitenta, conxura, nun ritual circular, a presenza da nai diluída nesta ribeira, mariña, onde asenta o hospital.
– Tanto a cabeza se trastorna?
– Ou, como Dieste xa escribira, estamos en presenza de outro neno suicida?