Un ai! sostido, nota infinita, enche o cuarto dezaoito, andar once.

É Alberte, un home forte, que até agora nunca deste xeito exteriorizara a dor.

Mans deformes, mordidas por centenares de golpes nas Canarias, ou en Benidorm.

Mesmo traballou na construción, como albanel, deste cuarto en que agora permanece.

Lémbrao ben.

Outro ai!, outra queixa, a mesma dor.

– “Son espasmos vesicais, di unha médica nova. Un lavado e un gramo de paracetamol”

Na cama do lado, un pouco alleo, un compañeiro, de nome Amador, adormiña.

Tamén el ten a súa dor, roendo, roendo nos adentros.

Para esa non hai medicación.

De Cuarto 1130)