Son as seis en punto da mañá.
Enmarcada na frencha de luz que se mostra ao abrir a porta do cuarto aparece Ana, a enfermeira, de cara alegre e risoña.

Ou será Soralla, de cabelo negro e óculos de pasta branca?

O sono non permite distinguir.

Talvez sexa Clara, de triste ollada, quen agora aparece xusto antes da alba.

Tanto dá e o nome non importa nada.
Todas fan o traballo coa mesma eficacia, total só é unha pinchada.

Vén con agullas e tubos e gomas para a extracción sanguínea que o médico esta mañá demandara.

Cerro o puño, busca a vea, pincha e flúe o sangue.

Son as seis e pouco da mañá.

Enmarcada na frencha de luz que se mostra ao fechar a porta do cuarto desaparece Carme, a enfermeira, a da face delicada.

Ou será Paula, a do cabelo da cor da pel da laranxa?

O sono non permite distinguir. Só no brazo, un breve lategazo lembra o efecto da picada.

Agora toca durmir, a non ser que a porta novamente se abra e ti sexas frencha de Luz co teu sorriso de prata e eses ollos tan doces nesa face tan grata.

De Cuarto 1130)