Despedida sen palabras

Para Perfecto Andrade, de San Fins do Castro, con quen convivín dez días na habitación 1130, moribundo el, até que morreu.

Adeus compañeiro.
Vaste sen palabras, coa mudez que cada día
en nós se instala, patria calada.
Sen palabras.
En dez días ningunha falamos.
Só o teu alento, o respirar moribundo,
enche as noites apenas separadas pola distancia entre as dúas camas.
Xa a dor o teu rosto vira en peixe
presto a  se somerxer na Estixía desexada.
Pasamos esta e outras noites no mesmo cuarto,
en camas separadas, iso si.
Eu non conseguía dormir,
ti habitabas un mortal silencio.
Un berro enorme tronzou a escuridade queda
do cuarto mil e cento e trinta.
Saiu do fondo, do máis fondo da calma.
O derradeiro berro seco mentres alzas a man moribunda
buscando, procurando, navegando …
«Até para morrer hai que ter sorte»  comenta a efermeira
mentres unha máquina certifica a fin
da actividade eléctrica do corazón. Estás oficialmente morto.
E no cuarto ficamos, ás escuras, sós ti e mais eu.
Unicamente unha cortina separa a vida
que o meu corpo aída ten da morte que o teu xa posúe.
Só unha cortina, única barreira entre os que aquí ficamos e os que alá ides.
E tirei dela. Un único espazo son agora morte e vida.
Pouco souben de ti, apenas o teu nome,  e ti nada de min.
Algures nos veremos, quer en Dombate ou en Borneiro,
quer nas mámoas da Piolla.
Sen dúbida entoando o Berro Seco.
Vacía voltou a cama, agora novamente ocupada pola vida.
Camarada, compañeiro,
que os feros corvos de Xallas te acollan nos seus outeiros.

 

De Cuarto 1130)

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.