Briseida

Aparentaba, en anos,  uns sesenta e tantos. Chegou e sentou nun dos bancos situado ao lado da xanela que dá para a ría, na sala de estar, xusto ao lado dos elevadores, aquí na parte nova desde onde se pode ver todo o servizo de urxencias.

Traía na man un deses xornais de distribución gratuíta que mozos e mozas con problemas laborais reparten cada día en en cada esquina e, sen distracción, ollou durante algún tempo a foto dunha muller nova, de pelo longo que bordeaba  ambos lados da cara, marco duns  ollos grandes e amplo sorriso.

A súa face, a dela,  resultoume familiar, como de a ter visto nalgures.

Nada falou  e finalmente, como se necesitar compartir a información, estendeu o xornal  para que vise.

A foto ilustraba unha noticia que falaba do accidente laboral dunha traballadora, aquí ao lado no polígono, onde acaba a liña número seis.
Baixara limpar uns tanques.

Era licenciada en Ciencias Químicas pola UDC.

Tiña 28 anos e estaba no seu primeiro traballo.

Hoxe rematou o contrato coa vida.

Voltou o rostro para min e, sen deixar de ollar aquela foto á que un gratuíto dedicaba un cuarto de páxina,  con voz baixa, dixo:
– Era Briseida,  a miña filla.



Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.