Nos días previos á invasión do Iraq, os estrategos americanos mostraban ao mundo unhas imaxes, que o común dos mortais asociabamos claramente cun camión de reparto de conxelados, mais que houbemos de aceptar escondían tremendas armas de destrución masiva, despois da severidade con que nolo advertiron Bush e os seus asociados perante a mesmísima ONU. O Partido Popular, liderado a esa altura por Aznar, apoiou con entusiasmo a idea, por certo por boca das mesmas persoas e dos mesmos medios que agora disparan os dardos da imposición lingüística.
Cando, iniciada a guerra se aproxima a toma da Bagdad, de novo se ofrece ao mundo, en directo polas televisións americanas, por unha parte o ataque ao hotel Palestine en que se aloxaba a prensa e por outro o derrube da estatua ecuestre de Sadán, accións ambas con evidente simbolismo: amedrentar a liberdade informativa representada pola prensa internacional e simbolizar a caída do réxime, reafirmada despois coa execución pública de Sadán e as burlas dos seus verdugos.
Por mais que se demostrou unha e outra vez a falsidade de todas estas accións a única verdade é que os EEUU, e os seus axudantes, acadaron o seu obxectivo, ou polo menos unha parte.
A historia nunca se repite, mais as estratexias do colonizador soen ser as mesmas desde os tempos de Marco Antonio e Cleopatra, caendo nos mesmo erros de análise, ou cousa que é peor, manipulando a mentira para a ofrecer como verdade.
De aí que, novamente, os estrategos do Partido Popular, axudados na medida do posible polo PSOE que nuns casos ofrece consensos e noutros aparentes diverxencias, que nunca aceptaron a realidade plurinacional e plurilingüística do Estado Español, que están convencidos dunha prevalencia española na EU, e da posibilidade de pór novamente unha pica en Flandres, continúen con esa estratexia deturpadora da realidade. Como os iraquís, estamos dotados dunha terrorífica arma de destrución masiva: unha lingua propia, viva e útil, a máis mortífera das armas contra o uniformismo. Lingua e cultura son os símbolos que hai que derrubar.
E onde está o noso hotel Palestine ao que disparar? No ensino, o espazo onde se exemplifica a convivencia entre culturas e se forman individuos capaces de analizar a realidade sen intermediarios. Aí é a onde hai que dirixir o certeiro disparo que acabe con toda a idea de que o galego poida recuperar espazos e usos.
Por iso, deseñada a campaña previa sob a idea falsa da IMPOSICIÓN e en nome da LIBERDADE, é preciso ofrecer ao mundo, nos primeiros días de goberno, iniciativas que visen o derrube do principal símbolo de regulamentación do noso idioma nas aulas, atacando o único refuxio en que o noso idioma ten algunha cobertura de uso: o ensino.
Contra a guerra saíron millares de persoas á rúa en todo o mundo co obxectivo de facer patente a actuación ilexítima das lexións americanas; contra as medidas anunciadas polo Presidente da Xunta e confirmadas polo seu entusiasta Conselleiro de Educación, saíron 50.000 persoas o 17 de maio.
Agarrarse, como fai o Presidente, á idea de que os cidadáns xa votaron o 1 de marzo, para non tomar en consideración a manifestación, ou mesmo desprezala, é un erro no que novamente caen os estratexistas do PP. O 1 de marzo celebráronse unhas eleccións xerais, non un referendo sobre a Decreto 124/2007. Interpretar os resultados electorais en clave de referendo é un erro de cálculo só comprensible desde a prepotencia ou desde a planificación do destino final do galego similar ao do réxime iraquiano: a morte pública por asfixia, despois dun xuízo en que o tribunal estará composto por aqueles que planearon a estratexia e entre as burlas dos executores da sentenza. Daquela, chegará o consenso.