Sobrevivimos.
Quer dicer, desta vez non morremos.
Algúns.
Uns poucos.
Todos homes.
Elas van no fondo.
No fondo do mar.
Algunhas con bebés.
E outras co desengano nos ollos.
A embarcación naufragou na cuarta feira
nun mar feito co noso propio sangue.
E máis co delas.
Temos marcas na fronte feitas con facas
simplemente para nos obrigaren a obedecer.
Pontapés e murros na cabeza. E na barriga.
E alí onde máis doe.
É o xenocidio causado polo egoísmo europeo.
Son as mafias que aproveitan.
Que fácil é chorar fronte ao televisor
cando asistes a estas traxedias mentres tomas o café
cunha pinga de augardente
xusto antes de adormiñares no sofá.
Non estamos a falar dun tópico popular e bonito.
Non, emigrar é outra cousa.
Isto é morrer. É ir directamente ao Alén sen barca e sen moedas.
Sen barqueiro.
Sen corpo.
Sen nada