Todos os medios de comunicación se fan eco do acto de barbarie cometido en Blacksburg, na Universidade , cando unha persoa executou máis de trinta de certeiro e medido disparo. Especulan os comentaristas de radio coas posíbeis motivacións do suicida. Argumentan a facilidade de obter armas como unha das causas (creo que cada americano ten por termo medio máis armas que libros. O propio Estado ten máis armas que libros ten a Biblioteca do Congreso)
E para desconcerto dos comentaristas non se achan explicacións a esta matanza e, en faltando estas, dise que era asiático para que fique limpo o nome americano.
Trasládase axiña a noticia a Bagdag.
Un home estalou unha bomba nun mercado e morreron unhas trinta persoas. Trinta persoas, coas mesmas cara de angustia perante a morte que os seus conxéneres de América. Agora a especulación dos comentaristas respira tranquila, están claros os motivos: fanatismo relixioso, violencia tribal, antiamericanismo.
Ningunha alusión ao medo, ao terror que produce unha guerra inxustificábel.
Noutra emisora intervén un prestixioso psiquiatra que diagnostica: os americanos son individualistas, teñen fácil acceso ás armas e, aínda que son xeralmente pacíficos, non teñen aprezo pola vida. Asunto concluído. Todo explicado.
Mais eu creo que a pregunta que nos temos que facer é outra ben distinta. Austin no 66; Columbine no 99; Minesota no 2005 ou a escola da comunidade amish en Pensilvania en outubro pasado, son episodios suficientemente significativos como para preguntarse por que a sociedade americana necesita periodicamente axitarse desta maneira.
Non sei se hai resposta para esta pregunta, mais unha sociedade tiranizada polo medo, cun Estado construído sobre a desconfianza nas persoas, onde sae máis barato importar cerebros que formar cidadáns, onde as execucións públicas e televisadas gozan de audiencia, unha sociedade así, ten que procurar, de cando en vez, vías de escape ao temor, saídas para a expiación colectiva do medo.
Fíxoo o Estado cando bombardeou Facultades en Bagdad; faino cando retén en Guantánamo presuntos terroristas e fíxoo tamén cos voos “secretos” da CIA.
E fíxoo este mozo asasinando estudantes e profesores nunha aula, con todo o simbolismo que iso encerra.
Desgrazadamente a morte só nos conmociona socialmente se é masiva. Parece que a vida das persoas vale máis se morren en grupo. Na Galiza morren cada pouco tempo un número similar de mozos en accidente de tránsito e non conmociona a ninguén, porque morren de un en un, ou de dous en dous. A violencia de xénero provoca máis mortes que a matanza de Virxinia, mais son mortes domésticas, silenciosas, como pingas de sangue que caen dunha grande ferida social.
E en calquera caso sempre achamos unha explicación. A ausencia de motivos é o que verdadeiramente nos perturba.