Manuel de Saíme

Manuel de Saíme naceu cun só rin.
Non o soubo até que  -cando estaba no cuartel – tivo que ingresar por urxencias para se operar de apendicite. Foi entón que detectaron esa anomalía, aínda que tamén se falou dunha extracción para transplantar á filla do coronel.

Manuel de Saíme leva vinte e sete anos traballando na construción e gusta moito das estatísticas: é o traballador máis antigo da empresa, o que ten feito máis horas de traballo.  Conta con orgullo que se se puideren colocar sobre o chan todas as placas de formigón que botou, todas as paredes que revocou, todos os tellados que leva cuberto durante este tempo, enchería cen mil metros cadrados de cemento e tella. Dez hectáreas, a mesma superficie na que seu pai mantiña oito  vacas e cinco fillos, e seu avó cinco vacas e oito fillos. Se o fixer, pensa ás veces, hoxe non estaría todo entupido de silvas e as terras abandonadas, naquela aldea alá na Codeseira da Quintá, onde xa non fica ninguén, só o cemiterio como testemuña calada da presenza humana naquelas terras que outrora foron fecundas cortiñas.

Tamén ten anotado nun caderno a cantidade de puntas cravadas nos pés e as marteladas dadas nos dedos.

Manuel de Saíme ten  corenta e oito anos e dous fillos que tamén traballan na construción, “facendo casas”, como gusta de dicir o pai.
O máis novo leva as contas e cando, as máis das veces, non ten contas que botar, traballa de electricista na empresa do pai.
Manuel de Saíme é o dono e o accionista único da empresa en que traballa el e os dous fillos. Unha empresa de tres traballadores, MdS, albanelaría en xeral, como lembra o rótulo azul da furgoneta que conduce o fillo máis vello e que pregoa a profesión por onde quer que vai. Ten espazo propio en internet e acode  ás feiras de construción.

Cando vai no seu coche por pistas mal asfaltadas ou camiños cubertos de lama recoñece as casas que el construíu. Ás veces detense a falar, demoradamente, cos propietarios.
– Que ben construída está a casa.
– Home claro, e ti que querías arranxar a vella. Non, home non, non hai como o novo.

Hoxe Manuel de Saíme caeu desde unha estada sobre unha morea de táboas e sacos baleiros de cemento. Recolleuno unha ambulancia, medio vivo. Operárono de urxencia.
Cando abriu os ollos soubo que lle tiveran que transplantar un rin, que o golpe estragara totalmente o único que tiña.

Eu isto seino porque estaba aquí, na cama do lado, cando mandou chamar o notario e lle contou que  levaba prestado un rin do seu fillo André de Saíme e que lle parecía cousa natural que os fillos herden o que lles corresponde dos pais  e que el non quería levar para o outro mundo o que non era seu.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.