Formiga a gozar golosa a delicia do néctar.
Ventisca repentina
arrebata as pétalas da flor dunha camelia,
perfume da auga do regueiro
derradeiro suco húmido do planeta.
Imprudente tripulante solitaria surfeando en barca de veludo.
Aproa, miña amiga, para este porto,
ou a maré ficará ausente,
e eu náufrago en ti,
formiga fóra do carreiro.
Os días pasan por nós os uns após os outros, e en nós fican prendidos tal se formos unha baloira, a baloira dos días.