O brainstorming ou tempestade de ideas, é unha actividade concibida para explorar a potencialidade creativa dun individuo, ou dun grupo, colocándoa ao servizo de obxectivos previamente determinados. O uso destas técnicas na empresa é algo habitual, desde que fora ideada e posta en marcha, alá polo 1938, por Alex Faickney Osborn, como tamén o é en campañas electorais.

Desde os anos oitenta, con Margaret Thatcher e Ronald Reagan e a equipa de ideólogos liderada por Milton Friedman, as políticas neoliberais centraron os seus esforzos en eliminar calquera posibilidade de estabilizar a economía en base a pactos sociais, -circunstancia que, de se producir, dotaría de forza e prestixio o movemento obreiro e os movementos sociais-, centrando os seus obxectivos na derrota sen condicións deles, até facer desaparecer da memoria colectiva a súa lembranza. Mais utilizar o brainstorming como forma de facer política de Estado -ou de Sistema se quixermos- para impor unha única maneira de pensar e de actuar, é algo que se institucionalizou nos derradeiros meses, procurando, premeditadamente, fechar o círculo sobre uns poucos temas que até o de agora permanecían xacentes en determinadas elites mais non abrollaban co vigor que o están a facer neste momento.

O resto do artigo en Terra e tempo