A historia do idioma galego é a historia mesma de Galiza porque o idioma é un, e é o máis visíbel , dos elementos caracterizadores fundamentais da Nación.

Pode que finalmente o texto estatutario non recoñeza xuridicamente a nosa existencia como Nación, e se iso acontecer, a preocupación pola situación, ou polo status, do idioma no novo Estatuto será o único indicador da vontade de autogoberno. Porque despois de vinte e cinco anos de marco autonómico, a situación do idioma é, cando menos, preocupante, con retrocesos cuantitativos (en número de falantes, en presenza pública, etc). Como preocupantes son as declaracións do Sr. Núñez Feijoo recuperando, a dous días dunha reunión na que se van fixar posicións definitivas sobre o texto do Estatuto, un concepto, o bilingüismo harmónico, que agora chama bilingüismo cordial, e que o seu propio partido abandonara xa cando se redactou o Plano Xeral de Normalización Lingüística.

Isto é o que se chama recuperar o consenso de hai vinte e cinco anos!

Hoxe, en materia lingüística, é xa un lugar común pedir maior compromiso social coa lingua, mais ese compromiso ten que estar plasmado nun texto que comprometa á sociedade e que obrigue á Administración. Se non for así, pouco teremos avanzado.

Temos a oportunidade de pór en marcha propostas e solucións que vaian alén da situación actual. Por iso precisamos un Estatuto de Autonomía que, en materia lingüística, parta do criterio de que a lingua orixinaria e propia de Galiza é o galego.

Mais a declaración non pode ser só simbólica. Na legalidade actual, a consideración do castelán como lingua oficial leva consigo o dereito de usalo e o deber de o coñecer. Os cidadáns e as cidadás da Galiza debemos ter a obriga de coñecer e o dereito de usar o idioma galego e non debemos consentir ningunha supremacía xurídica para o español a non ser que queiramos que o galego, e nós con el, sexa estranxeiro na súa patria.