Despendemos o instante que non temos
na lembranza do que deixamos atrás,
e – dicía Castelao- metidos
nas tripas dos problemas, non puxamos
por os resolver; saciamos así
o involuntario apetito de engulirmos,
devagar, todas as bafaradas que provoca a ausencia,
todos os desafíos do regreso tan ansiado,
as feridas aínda abertas a punxir
nos corpos proídos polo látego da inxustiza.
Procuramos no fondo dos ollos o salitre
da mágoa,
da bágoa non vertida,
e apreixamos a certeza de cada día se tornar
máis difícil consentir, comprender, entender,
permitir, racionalizar,
tolerar,
SER.
O medo é o idioma que impera en cada canto
e, nesa confusión, asumimos sen problema
voltarmos ver a vida en branco e negro,
mais agora a través do sinal do TDT.
A impunidade grava sucos de vergoña na conciencia.