Se a serpe non for pezoñenta

Se a serpe non for pezoñenta, ninguén repararía nela
e non sería ese ser tan odiado; habería que buscar
algún outro animal, mortífero, por suposto,
como representación do Mal.
Ora, estando a serpe, para que procurarmos outrén?
Ela é a morte silenciosa que o tempo tornou en superstición,
e o medo que provoca esténdese para alén da especie humana
até atinxir mamíferos, aves e anfibios;
xera un pavor moito superior ao que puider provocar
calquera outro depredador, xa for lobo ou león.
Paraliza case calquera animal o asubío que emite
ao sentirse ameazada,
e o certo é que se trata dun simple silvo
perante o que retroceden, acovardados,
animais fortes e valorosos,
mais é un simple asubío.
Tamén nós, que apenas hai uns centos de anos
baixamos das árbores á sabana,
levamos gravado na memoria de pedra ese terror
ao réptil rastexante que non vemos achegarse,
que sen ruído se camufla e soamente percibimos a súa presenza
cando xa é demasiado tarde, nós, humanos que tanto a desprezamos
e nin sequera intuímos o receo temoroso do seu asubiar.