Aquezo coas miñas propias mans as mans do vento

Aquezo coas miñas propias mans as mans do vento,
e mentres el, en sopro inoportuno, asalta
con rudes aloumiños a túa face,
ou, aínda máis ousado, se agocha e bule como un neno
entre o teu cabelo,
sentirás  a quentura dos meus dedos a debuxar
con nitidez a orla dos teus labios,
baliza da memoria e da amnesia,
matriz onde se xestan as palabras
que me alentan a apreixar, entre as miñas,
as túas mans arrefecidas e seres ti o  vento
que, silente, retorna das Cantigas.