Foi
Na infancia, miña avoa, perante unha situación
incomprendida, tiña por costume aseverar
para a ela se referir
– Neno, ti aínda á curuxa o cu lle tes por ver.
María, muller analfabeta de letras,
douta nas reviravoltas da vida,
que sen ser avoa tamén era, con catro palabras
– Tempo andando, cousas vendo
resumía todo o acontecer do Universo.
Así medrei, entre o desexo de aprender
para chegar algún día a ver á curuxa o cu
e a tanxibilidade cotián que converxía
no que aínda non sucedera; na  conxectura
especulada dun instante do meu tempo concreto.

É
Os días van pasando os uns após os outros
e en nós fican prendidos tal se formos unha baloira,
a baloira dos días.
Prodigamos queixas, reproches, consellos,
descualificacións, correccións, avisos e amoestacións,
mais parcos somos para facermos comentarios positivos.
Aforramos recoñecer nos outros, nas outras,
acertos e cualidades, tememos manifestar
sen presións a admiración e o afecto,
dicir o que gusta ou emociona.
E niso non sei se pesa máis o proverbio de María
ou a sentenza de miña avoa.

Será
Será verdade que o futuro é ese tempo que, para o ben  medirmos,
só habemos de contar as ducias de bágoas que nos faltan por chorar?
E se iso for certo, é a bágoa un valor universal
convertíbel en moeda real? Cal é o seu Banco Central?
Podemos con elas pagar hipotecas e comprar vontades?
E que xuros habemos de pagar?
…
Haberá avoa que, andando o tempo, nos infunda
curiosidade por á curuxa o cu lle ver?