E ti tan lonxe …!

Ollo,  meu amigo belido, as abeleiras en flor!
E ti tan lonxe… !

Tristura, sen amigas para bailar ao pór do sol!
Todas botaron a andar polo carreiro da tarde,
outras danzas, outras terras, traballar de sol a sol
na procura do pan que agora aquí nos é negado.
Vexo,  meu amigo belido,  as abeleiras en flor!
E ti tan lonxe… !

Tamén os cervos partiron e a auga de seu avolta flúe,
tan escura que as prímulas esmorecen véndoa pasar.
E ti tan lonxe …!

Volta, amigo,  para ollarmos as abeleiras en flor!
Sós, ti e máis eu, que ninguén máis bailar sabe esta danza
que nos proe desde o máis fondo da ausencia,
– ninguén agás a memoria
habitante destas pedras visgosas,
outrora ricas e vizosas.
E ti tan lonxe …!

Amigo, se non voltares, sob a abeleira non haberá mais danzas,
nin máis sombra, nin máis sol.
Só as ferintes carpideiras do vacío alí xacendo
xemerán até o final das nosas horas e aínda máis.
E ti tan lonxe…!

 

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.