Vivimos -din- alén das nosas posibilidades.
Convéncete, cala, deixa estar, e non digas nada,
que non falarmos – advirten- é cousa máis atinada.
Ora, eu ben vin como arrabuñabas o silencio
que rinchaba no atardecer coas uñas da raiba
e da insuficiencia; tamén vin o eco do mutismo,
ser de imprudente ollada, esculcando na distancia
que, remediabelmente, a cada hora nos afasta,
e como o nariz ventaba a xa próxima desgraza;
como no beco umbrío entrabas, saías, voltabas;
como os teus beizos,  bolercas baleiras, reprimían
un sorriso que, aínda así, saía e brotaba,
abrollaba, morría e rexurdía, en xélido
cravo que fere os ollos dos peóns na beirarrúa
de neón; como ao pé da caixa automática
onde a moeda, papel quente e seco, dorme, deitas
– novo neno a tembrar no  húmido pórtico bancario,
túmulo en que adormiñache para non espertares.
Morremos por riba das nosas posibilidades,
mais deixa estar. Atende, sente este silente estrondo
que inquietante perfura o ar até ficarmos xordos
de tanto non o ver. Pobres que non saben nin morrer!
Eu vino todo, todo o vin. E mentres, ti calabas.