O río, sempre o río

O río, sempre o río, memoria, lembranza
que receamos vadear.
O Aqueronte, no limiar mesmo do inferno,
o Cócito onde por sempre,
enterrados no xeo,
vagan os traidores da Patria.
O río, sempre o río a se interpor,
sempre a pasar.
O Pisón, onde o ouro brilla e nace o ónice;
o Rubicón, alleo ás armas, vedado ao exército,
precepto que só César ousa profanar.
O Lete e tamén o Mnémosine, seu irmán.
E o Limia que aínda hoxe, sen un capitán
que polo nome nos chame,
fai esquecer as orixes a quen o cruzar,
Bruto ou nós mesmos que nisto somos iguais
e axiña esquecemos terra, facenda e lar.
O río, sempre o río, sempre a pasar,
a non retornar, a ignorar.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *

Este sitio emprega Akismet para reducir o spam. Aprende como se procesan os datos dos teus comentarios.

Proudly powered by WordPress | Theme: Lean Blog by Crimson Themes.