Receo.

Iso era o que sentía cada vez que as tiña que pór nas mans.

Sospeita.

Desde sempre barruntaba que puidese entrar un becho nalgunha das dedas das luvas e que ao ir introducir os seus dedos o mordería. Por iso sempre as deixaba colgadas dun cordel, coas dedas para arriba, e as sacudía ben antes de as poñer.

Por simples seguridade.

Nunca se sabía.

Naquel sitio cheo de arañas, mesmo de cóbregas como a que figuraba no escudo que se erguía no portón da casa, podía acontecer de todo. E non quería imaxinar a escena: introducir os dedos e topar alá dentro cun deses infames bechos que, sentíndose acosado, ceibaba o seu dente na punta do seu dedo, xusto debaixo da uña, onde é máis difícil atallar a pezoña. E ademais, nunca sabías en cal podería estar. Era como xogar á ruleta rusa. Cal sería o dedo mordido? O furabolos? O maior de todos? O meniño? O matapiollos?

 

Hoxe tiña unha sensación estraña, como se a pesar de todas as precaucións algo houbese de pasar.

Abriu a porta do cuarto onde gardaba as ferramentas. A chave, algo enferruxada, tardaba un tempo en atopar a posición adecuada. Finalmente abriu. As luvas estaban colgadas, o de sempre, secas, aireadas. Seguramente estarían algo ríxidas, pois a derradeira vez que as utilizara, para podar as roseiras e ir apañar amoras,  colgáraas molladas.

Colleu a da man esquerda. Sempre o facía.

 

Apertouna e retorceuna suavemente para lle desfacer as engurras provocadas pola sequidade. Sacudiuna. De dentro caeron pequenas areas e algúns restos de herbas e outros vexetais. Mesmo lle pareceu ver algunha pata de araña que se vira sorprendida por este retorcer. “Agora estará dentro, cabreada, á espera de que eu introduza o dedo para verter a súa apócema, pensou. 

 

Sacudiu de novo. Pousou a luva esquerda e fixo a mesma operación coa dereita. Demorou uns minutos nestes preparativos antes de se decidir. Colleu a luva dereita e introduciu, con calma, a man, procurando cos cinco dedos as cinco chagas, como Tomás. 

Invadíao unha sensación de incomodo. Sempre facía estas mesmas comprobacións e o resultado era sempre idéntico: nunca había nada. Tampouco existía constancia na literatura médica nin na policial de que ninguén morrese nunca por ter topado cun becho na luva.

Axustou a da dereita á man, puxou por ela varias veces para acomodar ben os dedos contra as costuras, abriu e fechou varias veces a man.

Non pasou nada.

Colleu a luva esquerda. Co mesmo temor que a dereita. Cos mesmos preparativos. E meteu a man. Mentres os dedos se deslizaban cara ao interior das dedas, palpando a superficie da pel algo rugosa da luva coas polpas, sentía como o pulso se lle avivaba. Finalmente os dedos tocaron o final.

Abriu a man cunha sensación de alivio. E volveu a fechar para terminar de colocar a luva.

Foi nese momento, cando o dedo medio tocou a costura. Sentiuno alí, xusto debaixo da uña. Unha espiñada seca, traidora. O antebrazo adquiriu certa rugosidade de galiña. Os pelos algo de punta, axexantes. Sentiu como a dor pasaba polo cóbado, polo ombro, como daba a volta ao pescozo e parecía penetrar baixo a lingua, até o punto de se encher a boca de auga, nunha sensación de mazá verde. E os ollos adquiriron o brillo das barbas do millo.Non ousou abrir a man. Prefería mantela así, quieta, co monstro oprimido dentro da luva até que ceibase todo o veneno, até que a el xa non lle quedasen forzas para manter o brazo tenso, até que un negror de morte marcase o percurso das veas.

Estivo así un tempo, lamentando a inutilidade de tanta precaución. Sentiu calor e frío, sentiu sede. Sentiu medo. Como agradecería que alguén, cun hisopo, lle refrescase os labios!! Ainda lembrou aquela vez que, ao ir estourar unha dedaleira, topou cun abellón dentro que lle cravou con furia o ferrete na polpa do dedo.

De súpeto, nun xesto máis instintivo do que racional, arrancou a luva da man. E viu o dedo cheo de sangue e o aguillón alí, negro, longo, ben cravado baixo a uña. Torceu a face, disposto a entregar todas as ilusións gardadas. E viu rosas brancas, vermellas e unha cunca chea de amoras.

Entón comprendeu.

O becho que o mordera, a espiña que o atormentaba, quedara na luva o día que podara as roseiras e apañara as amoras para facer marmelada. Era unha espiña de silva.

Sentiu alivio.

Tirou as luvas e colgounas, coma sempre, no cordel. Non fose ser que un día …